Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012
No jacket Required
22/8/2011
Πάει κι η Κυριακή μας άφησε...Κι εγώ εδώ παιδεύομαι μ`ότι μπορεί να μου κρατήσει λίγη παρέα, να μου φτιάξει την διάθεση, να με στείλει για ύπνο. Καλοκαίρι είναι, και οι αναμνήσεις απ`τα ανέμελα εφηβικά μας χρόνια είναι έντονες και καλοκαιρινές!!
Καλοκαίρι του `85 λοιπόν κι έχω πάει, όπως συνήθιζα τις Κυριακές,κάτω στο Μοναστηράκι,για κανένα δίσκο ή καμιά μπλούζα σταμπάτη...ή κανένα χακί τζιν μπουφάν -που τότε παίζανε πολύ-και να κάνω και το χάζι μου στον κόσμο,μιλάμε για πάρα πολύ κόσμο τότε.
Η έκπληξη όμως ήρθε στο δισκάδικο και συγκεκριμένα στην είσοδο ,πρώτη μόστρα!!! Ο νέος δίσκος που μόλις είχε φτάσει!!Γνωστός ο τραγουδιστής αλλά όχι κι ο αγαπημένος μου τότε....καλά το εξώφυλλο δε, ήταν το κάτι άλλο ...η μουτσούνα του Phil Collins πορτοκαλίζουσα να με κοιτάει και να μου λέει "No Jacket Required" χαχα όλα τα λεφτά σε ελεύθερη μετάφραση "Τι το θέλεις το μπουφάν; Παρ`το δίσκο να σε ζεστάν`" χαχαχα.
Τον αγόρασα όμως και δεν το μετάνιωσα,αντιθέτως,τον αγάπησα κι εξακολουθώ να τον αγαπάω αυτόν τον δίσκο. Αποτελεί την μουσική επένδυση σε ότι όμορφο έχω φυλάξει στην καρδιά μου από κείνη την εποχή...cheers Phil
Πάει κι η Κυριακή μας άφησε...Κι εγώ εδώ παιδεύομαι μ`ότι μπορεί να μου κρατήσει λίγη παρέα, να μου φτιάξει την διάθεση, να με στείλει για ύπνο. Καλοκαίρι είναι, και οι αναμνήσεις απ`τα ανέμελα εφηβικά μας χρόνια είναι έντονες και καλοκαιρινές!!
Καλοκαίρι του `85 λοιπόν κι έχω πάει, όπως συνήθιζα τις Κυριακές,κάτω στο Μοναστηράκι,για κανένα δίσκο ή καμιά μπλούζα σταμπάτη...ή κανένα χακί τζιν μπουφάν -που τότε παίζανε πολύ-και να κάνω και το χάζι μου στον κόσμο,μιλάμε για πάρα πολύ κόσμο τότε.
Η έκπληξη όμως ήρθε στο δισκάδικο και συγκεκριμένα στην είσοδο ,πρώτη μόστρα!!! Ο νέος δίσκος που μόλις είχε φτάσει!!Γνωστός ο τραγουδιστής αλλά όχι κι ο αγαπημένος μου τότε....καλά το εξώφυλλο δε, ήταν το κάτι άλλο ...η μουτσούνα του Phil Collins πορτοκαλίζουσα να με κοιτάει και να μου λέει "No Jacket Required" χαχα όλα τα λεφτά σε ελεύθερη μετάφραση "Τι το θέλεις το μπουφάν; Παρ`το δίσκο να σε ζεστάν`" χαχαχα.
Τον αγόρασα όμως και δεν το μετάνιωσα,αντιθέτως,τον αγάπησα κι εξακολουθώ να τον αγαπάω αυτόν τον δίσκο. Αποτελεί την μουσική επένδυση σε ότι όμορφο έχω φυλάξει στην καρδιά μου από κείνη την εποχή...cheers Phil
Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012
Επέτειος Γάμου
Θυμάσαι;
Το χαμόγελο.
Το τρέμουλο στα μάγουλα.
Το αμήχανο χάδι στα χέρια σου.
Τι ήπιαμε;
Τι μας πότισε εκείνος ο γέρος;
Τι χορέψαμε;
Σαν το χορό της μπαλαρίνας στο λούνα παρκ.
Γύριζαν τα πάντα και μεις χαμογελούσαμε από ευχαρίστηση.
Θυμάσαι;
Πόσοι άγνωστοι γνωστοί μας φίλησαν;
Ευχές,αγκαλιές και χειραψίες.
Δώρα μικρά,δώρα μεγάλα.
Δώρα χρήσιμα,δώρα ίδια,τόσα πολλά δώρα...
Ξετύλιγμα,χαρτιά,σακούλες,κάρτες με ευχές,κορδέλες.
Θυμάσαι;
Στο είχα πει.
Το είχα νοιώσει.
Το ήξερα.
Το ξέρω.
Συγκοινωνούντα δοχεία.
Μαζί για πάντα.
Στα καλά και στα άσχημα...όσα κι αν έρθουν.
Σ΄αγαπώ.
Μην το ξεχάσεις ποτέ...
Θα σ`αγαπώ μέχρι την τελευταία μου ανάσα.
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012
Το παλιό μας πικάπ
Τις δεκαετίες του '50-΄60 οι νέοι διασκέδαζαν πολύ πιο παρεΐστικα απ`όσο οποιαδήποτε άλλη γενιά.
Θες η φτώχεια,θες η πολιτική αναταραχή μεταπολεμικά που επικρατούσε στη χώρα, οι καιροί το ήθελαν πάντως να μαζεύονται σε αυλές και ταράτσες
Θες η φτώχεια,θες η πολιτική αναταραχή μεταπολεμικά που επικρατούσε στη χώρα, οι καιροί το ήθελαν πάντως να μαζεύονται σε αυλές και ταράτσες
με ένα πικ-απ παρέα με τα 45άρια τους να κάνουν ατέλειωτα πάρτι.
Σε αυτή τη γενιά ανήκει κι ο πατέρας μου.
Είχε ένα ωραίο στρουμπουλό μπεζ βαλιτσάκι που μέσα του έκρυβε ένα πικ-απ με ένα ελεύθερο ηχείο σε 3 μέτρα καλώδιο.
Τα 45άρια άπειρα,θυμάμαι ανέβαινα στο πατάρι και χανόμουν με τις ώρες διαβάζοντας τους τίτλους...
Όταν κάποτε στα 6 μου τον ρώτησα αν δουλεύει το πικάπ ο πατέρας μου για να με αποφύγει μου είπε ότι είχε χαλάσει...
Το άλλο πρωί που έλειπε στη δουλειά πήρα τα κατσαβίδια του κι άρχισα το "μαστόρεμα"...
-"Είναι χαλασμένη η βελόνα σου !" του είπα όταν επέστρεψε από τη δουλειά.
....
Ακόμα και τώρα όταν ο γιος μου κάνει κάποια ζημιά ο γέρος μου
μου το πετάει στα μούτρα...
:-" Το πικάπ που μου διέλυσες το θυμάσαι;"
Αχ ρε πατέρα, εγώ τη βελόνα σου έφτιαξα!
Που να ήξερα ότι η πέτρα που είχε στη μύτη της δεν ήταν ψεύτικη;
Σε αυτή τη γενιά ανήκει κι ο πατέρας μου.
Είχε ένα ωραίο στρουμπουλό μπεζ βαλιτσάκι που μέσα του έκρυβε ένα πικ-απ με ένα ελεύθερο ηχείο σε 3 μέτρα καλώδιο.
Τα 45άρια άπειρα,θυμάμαι ανέβαινα στο πατάρι και χανόμουν με τις ώρες διαβάζοντας τους τίτλους...
Όταν κάποτε στα 6 μου τον ρώτησα αν δουλεύει το πικάπ ο πατέρας μου για να με αποφύγει μου είπε ότι είχε χαλάσει...
Το άλλο πρωί που έλειπε στη δουλειά πήρα τα κατσαβίδια του κι άρχισα το "μαστόρεμα"...
-"Είναι χαλασμένη η βελόνα σου !" του είπα όταν επέστρεψε από τη δουλειά.
....
Ακόμα και τώρα όταν ο γιος μου κάνει κάποια ζημιά ο γέρος μου
μου το πετάει στα μούτρα...
:-" Το πικάπ που μου διέλυσες το θυμάσαι;"
Αχ ρε πατέρα, εγώ τη βελόνα σου έφτιαξα!
Που να ήξερα ότι η πέτρα που είχε στη μύτη της δεν ήταν ψεύτικη;
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012
ΜΑΝΑ
Υπάρχει κάπου στον τοίχο κρεμασμένο,στο πατρικό μου,ελπίζω να μείνει για πάντα εκεί.
Είναι ένα ποίημα, του Jean Richepin που πέρασε στη λαογραφία μας σαν μύθος.
Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες.
Της μάνας η καρδιά
Είπε στον ερωμένο της ή μάγισσα:
“Αφού πιστά ποθείς τον έρωτά μου,
Είπε στον ερωμένο της ή μάγισσα:
“Αφού πιστά ποθείς τον έρωτά μου,
πήγαινε φέρε την καρδιά τής μάνας σου
και ριχ’ την να την φάνε τα σκυλιά μου”.
Κι ο γιος από τον έρωτα παράφορος,
Κι ο γιος από τον έρωτα παράφορος,
απ’ το κακούργο πάθος μεθυσμένος,
το
πρόσταγμα τής λατρευτής του παίρνοντας,
στη μάνα του χιμάει αγριεμένος.
Και μπήγει κοφτερό μαχαίρι αλύπητα
στα σπλάγχνα πού τον είχαν αναθρέψει
και ξεριζώνει την καρδιά τής μάνας του
και στη νεράιδα πάει, να τον πιστέψει.
και στη νεράιδα πάει, να τον πιστέψει.
Μα απ’ την ορμή παραπατώντας έπεσε.
Και ή καρδιά τής μάνας ξεσχισμένη
στα λασπωμένα χώματα κυλίστηκε.
Και μέσα εκεί,στη λάσπη κυλισμένη,
Και μέσα εκεί,στη λάσπη κυλισμένη,
στο γιο της λέει στενάζοντας βραχνά:
- Μη χτύπησες παιδί μου πουθενά;
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012
Boston's hit radio WHTT 103FM
Καλοκαίρι του `83
Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό.
Στα 14 βέβαια δεν είχα και πολλές προσδοκίες γι αυτό το ταξίδι.
Ήταν όμως μια εμπειρία και είχε αυτό το μυστήριο της εξερεύνησης...
Βάλαμε τα καλά μας,η μάνα μου φόρεσε και κάμποσα χρυσαφικά
και πήγαμε για συνέντευξη στην Αμερικάνικη πρεσβεία.
Έπρεπε να μας ελέγξουν βλέπεις μην τυχόν και δεν πηγαίναμε για βόλτα
αλλά για μετανάστευση.
Είχαμε όμως έναν πολύ σοβαρό λόγο που θα πηγαίναμε.
Ήμασταν καλεσμένοι στο γάμο της εξαδέλφης και οι μοναδικοί παρευρισκόμενοι συγγενείς της.
Anyway, πήραμε την βίζα τις βαλίτσες κι όση χαρά μας περίσσευε και πήγαμε στη Βοστώνη. Εγώ και η μάνα σε μια ξένη χώρα.
Αφήσαμε πίσω τους υπόλοιπους της οικογένειας στην καλοκαιρινή τους ρουτίνα με όση δυνατή βοήθεια θα μπορούσε να τους προσφερθεί από τα συγγενικά πρόσωπα.
Εκεί λοιπόν στο Αμέρικα εγώ έκατσα όλον τον καιρό φιλοξενούμενος στο σπίτι των νεονύμφων.
Η μάνα μου παρ`ότι δεν ήξερε γρι Αγγλικά κατάφερε και πήρε το λεωφορείο κι ανέβηκε Καναδά στους κουμπάρους μας. Έτσι κι αλλιώς το συνάλλαγμα που είχαμε δεν έφτανε και για τους δυο μας.
Θυμάμαι έντονα τα προγράμματα της τηλεόρασης και τα τηλεπαιχνίδια που μοίραζαν του κόσμου τα λεφτά, τα μπέργκερ απ`τα McDonalds και τα hot dogs με τις τηγανιτές πατάτες,τις σειρήνες από τα περιπολικά που πέρναγαν με κόκκινο το φανάρι,την γκαστρωμένη που έριχνε φάπες στον μαρμαρωμένο άντρα της,τα σπίτια με το γρασίδι και τα μακριά αυτοκίνητα στο γκαράζ,τα απέραντα εμπορικά κέντρα,το rocky3 με τον Σταλόνε,τις βόλτες με τα ξαδέρφια σε κάτι απίθανα μέρη...
Μα πιο πολύ θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες ακρόασης ενός σταθμού στο ραδιόφωνο που έπαιζε μόνο τα τραγούδια του top 50 και τίποτα άλλο...
Κι όσο τα άκουγα τόσο πιο πολύ τα τραγουδούσα,όσο βέβαια μπορούσα να καταλάβω τα λόγια.
This is Boston's Hit Radio WHTT 103 FM
Αν και το απόσπασμα είναι από το επόμενο καλοκαίρι (1984) η φωνή και ο σταθμός είναι ακριβώς τα ίδια.
Αυτό ήταν τελικά και το χούι που κληρονόμησα γυρίζοντας από κει.
Συνέχισα να ακούω τα top 20 από την εκπομπή του Άκη Έβενη και να προσπαθώ να μαθαίνω τα λόγια από τα τραγούδια.
Υ.Γ Μαζί με το χούι της ακρόασης έφερα και 15 κιλά κορμί παραπάνω λόγω του πρωτόγνωρου σε μένα τζανγκ φουντ...:) Δε θα ξεχάσω την πρώτη κουβέντα του προπονητή μου σαν με αντίκρισε:-"Δουκίρη παιδί μου,πως έγινες έτσι; Θα σε πάρει το παλαιστικό τμήμα;" χαχαχαχα και με έλιωσε στις διπλές προπονήσεις...
Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό.
Στα 14 βέβαια δεν είχα και πολλές προσδοκίες γι αυτό το ταξίδι.
Ήταν όμως μια εμπειρία και είχε αυτό το μυστήριο της εξερεύνησης...
Βάλαμε τα καλά μας,η μάνα μου φόρεσε και κάμποσα χρυσαφικά
και πήγαμε για συνέντευξη στην Αμερικάνικη πρεσβεία.
Έπρεπε να μας ελέγξουν βλέπεις μην τυχόν και δεν πηγαίναμε για βόλτα
αλλά για μετανάστευση.
Είχαμε όμως έναν πολύ σοβαρό λόγο που θα πηγαίναμε.
Ήμασταν καλεσμένοι στο γάμο της εξαδέλφης και οι μοναδικοί παρευρισκόμενοι συγγενείς της.
Anyway, πήραμε την βίζα τις βαλίτσες κι όση χαρά μας περίσσευε και πήγαμε στη Βοστώνη. Εγώ και η μάνα σε μια ξένη χώρα.
Αφήσαμε πίσω τους υπόλοιπους της οικογένειας στην καλοκαιρινή τους ρουτίνα με όση δυνατή βοήθεια θα μπορούσε να τους προσφερθεί από τα συγγενικά πρόσωπα.
Εκεί λοιπόν στο Αμέρικα εγώ έκατσα όλον τον καιρό φιλοξενούμενος στο σπίτι των νεονύμφων.
Η μάνα μου παρ`ότι δεν ήξερε γρι Αγγλικά κατάφερε και πήρε το λεωφορείο κι ανέβηκε Καναδά στους κουμπάρους μας. Έτσι κι αλλιώς το συνάλλαγμα που είχαμε δεν έφτανε και για τους δυο μας.
Θυμάμαι έντονα τα προγράμματα της τηλεόρασης και τα τηλεπαιχνίδια που μοίραζαν του κόσμου τα λεφτά, τα μπέργκερ απ`τα McDonalds και τα hot dogs με τις τηγανιτές πατάτες,τις σειρήνες από τα περιπολικά που πέρναγαν με κόκκινο το φανάρι,την γκαστρωμένη που έριχνε φάπες στον μαρμαρωμένο άντρα της,τα σπίτια με το γρασίδι και τα μακριά αυτοκίνητα στο γκαράζ,τα απέραντα εμπορικά κέντρα,το rocky3 με τον Σταλόνε,τις βόλτες με τα ξαδέρφια σε κάτι απίθανα μέρη...
Μα πιο πολύ θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες ακρόασης ενός σταθμού στο ραδιόφωνο που έπαιζε μόνο τα τραγούδια του top 50 και τίποτα άλλο...
Κι όσο τα άκουγα τόσο πιο πολύ τα τραγουδούσα,όσο βέβαια μπορούσα να καταλάβω τα λόγια.
This is Boston's Hit Radio WHTT 103 FM
Αν και το απόσπασμα είναι από το επόμενο καλοκαίρι (1984) η φωνή και ο σταθμός είναι ακριβώς τα ίδια.
Αυτό ήταν τελικά και το χούι που κληρονόμησα γυρίζοντας από κει.
Συνέχισα να ακούω τα top 20 από την εκπομπή του Άκη Έβενη και να προσπαθώ να μαθαίνω τα λόγια από τα τραγούδια.
Υ.Γ Μαζί με το χούι της ακρόασης έφερα και 15 κιλά κορμί παραπάνω λόγω του πρωτόγνωρου σε μένα τζανγκ φουντ...:) Δε θα ξεχάσω την πρώτη κουβέντα του προπονητή μου σαν με αντίκρισε:-"Δουκίρη παιδί μου,πως έγινες έτσι; Θα σε πάρει το παλαιστικό τμήμα;" χαχαχαχα και με έλιωσε στις διπλές προπονήσεις...
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
Βόλτες στην Ομόνοια
Matina Bous (https://www.facebook.com/xaramada.xodroulis)
Βόλτες στην Ομόνοια
Χρόνια πριν,αλησμόνητα χρόνια,τότε που ήμασταν 17ρικα είχα μια φίλη τη Γιάννα. Θυμάμαι είχαμε καθιερώσει κάθε Παρασκευή απογευματάκι βόλτα στην Ομόνοια για καφέ και βιτρίνες.
Σε μια λοιπόν από αυτές τις βόλτες μας και καθ`όλη τη διαδρομή από Μαρούσι προς Ομόνοια έχουμε σπάσει το κεφάλι μας να θυμηθούμε τα λόγια από ένα τραγούδι του Π.Γαβαλά...
Μάταια,όσο κι αν το ζορίζαμε θυμόμασταν οτιδήποτε άλλο εκτός από το συγκεκριμένο.
Θυμάμαι κάτσαμε για καφέ στο ΝΕΟΝ με κύρια έγνοια ποια θα θυμηθεί πρώτη το τραγούδι. Ο καφές δεν είχε αποτέλεσμα,φάγαμε και πάστα!!
Ούτε η γλύκα έκανε κάτι στη μνήμη μας...
Παραιτηθήκαμε λοιπόν από την αναζήτηση και ξεκινήσαμε βόλτα στη Σταδίου για χάζεμα στις βιτρίνες.
Θυμάμαι να μένω κολλημένη μπροστά από μια βιτρίνα και την Γιάννα να ξεφεύγει μπροστά μου περπατώντας αργά κι ανέμελα.
Ξαφνικά τη βλέπω να αρπάζει το χέρι από έναν διερχόμενο νεαρό,δίχως να βλέπει και να φωνάζει :
"-Ματίναα μου το θυμήθηκαααα!!..."πληροφορίες κακές πήρες για μένα πολλές"...
Εγώ έχω πεθάνει στο γέλιο, ο νεαρός έχει μείνει κάγκελο από την έκπληξή του κι όταν καταλαβαίνει κι η Γιάννα τι έχει κάνει της λέει:
" Συνέχισε,ωραίο είναι!"
Χαχαχχα ακόμα με βρίζει που είχα μείνει ξοπίσω της...
http://www.youtube.com/watch?v=S8VcZbR-cH4
Βόλτες στην Ομόνοια
Χρόνια πριν,αλησμόνητα χρόνια,τότε που ήμασταν 17ρικα είχα μια φίλη τη Γιάννα. Θυμάμαι είχαμε καθιερώσει κάθε Παρασκευή απογευματάκι βόλτα στην Ομόνοια για καφέ και βιτρίνες.
Σε μια λοιπόν από αυτές τις βόλτες μας και καθ`όλη τη διαδρομή από Μαρούσι προς Ομόνοια έχουμε σπάσει το κεφάλι μας να θυμηθούμε τα λόγια από ένα τραγούδι του Π.Γαβαλά...
Μάταια,όσο κι αν το ζορίζαμε θυμόμασταν οτιδήποτε άλλο εκτός από το συγκεκριμένο.
Θυμάμαι κάτσαμε για καφέ στο ΝΕΟΝ με κύρια έγνοια ποια θα θυμηθεί πρώτη το τραγούδι. Ο καφές δεν είχε αποτέλεσμα,φάγαμε και πάστα!!
Ούτε η γλύκα έκανε κάτι στη μνήμη μας...
Παραιτηθήκαμε λοιπόν από την αναζήτηση και ξεκινήσαμε βόλτα στη Σταδίου για χάζεμα στις βιτρίνες.
Θυμάμαι να μένω κολλημένη μπροστά από μια βιτρίνα και την Γιάννα να ξεφεύγει μπροστά μου περπατώντας αργά κι ανέμελα.
Ξαφνικά τη βλέπω να αρπάζει το χέρι από έναν διερχόμενο νεαρό,δίχως να βλέπει και να φωνάζει :
"-Ματίναα μου το θυμήθηκαααα!!..."πληροφορίες κακές πήρες για μένα πολλές"...
Εγώ έχω πεθάνει στο γέλιο, ο νεαρός έχει μείνει κάγκελο από την έκπληξή του κι όταν καταλαβαίνει κι η Γιάννα τι έχει κάνει της λέει:
" Συνέχισε,ωραίο είναι!"
Χαχαχχα ακόμα με βρίζει που είχα μείνει ξοπίσω της...
http://www.youtube.com/watch?v=S8VcZbR-cH4
Dino Aurelia
Το παλιό είχε φτάσει σε σημείο πλήρους αποσύνθεσης χαχα μόνο σκελετός και λιωμένα λάστιχα.
Το νέο ποδήλατο λοιπόν ένα ακριβώς σαν κι αυτό της φωτογραφίας-DINO AURELIA- αλλά σε πορτοκαλί χρώμα,με τα φώτα του,σπαστό σκελετό,τα ωραία του φτερά, την πίσω σκάρα...
Ναι καλά, χαχα ,ας ήταν καλά ο Μπρατάκος στην Τσαλδάρη σε 2 βδομάδες και το νέο ποδήλατο δεν είχε φτερά ,φώτα,φρένα...μόνο την κόντρα για φρενάρισμα και τίποτα άλλο....σβββββουμμμμ στην πάντα ρεεεε. — στην περιοχή Peristeri
Το πρώτο ραντεβού
Πρώτο ραντεβού με τη Χριστίνα.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
"-Έλα ρε,που είσαι;" η κλασική ατάκα του Λάκη,ενός φίλου που προέκυψε από το στρατό.
"-Εδώ,χαζεύω τηλεόραση,τι έγινε, κανόνισες τίποτα;" ρώτησα με τάχα μου αδιάφορο τρόπο.
"-Ναι κανόνισα.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
"-Έλα ρε,που είσαι;" η κλασική ατάκα του Λάκη,ενός φίλου που προέκυψε από το στρατό.
"-Εδώ,χαζεύω τηλεόραση,τι έγινε, κανόνισες τίποτα;" ρώτησα με τάχα μου αδιάφορο τρόπο.
"-Ναι κανόνισα.
Θα πάω να πάρω την Άννα και μια φίλη της,μένει εκεί στη γειτονιά της και είναι φίλες από το Δημοτικό."
"-Όπα για πες ,την ξέρω; Ήταν και στο Λύκειο μαζί;" τον ρώτησα.
"-Δε νομίζω να την ξέρεις,δε πολυβγαίνει με τις άλλες. Χριστίνα τη λένε."
"-Χριστίνα; Ποιά ρε; Αυτή που έχει φωνή μπετατζή; Η Μάστορα;" αποκρίθηκα με γέλωτα και ειρωνεία...
"-Όχι ρε,άλλη! ...άντε ετοιμάσου και περίμενέ με. Θα πάμε κάπου εκεί κοντά στο Κουκάκι."
"-Οκ,ετοιμάζομαι. Τι να βάλω; Θα πάμε για χορό ή σε κανα ροκάδικο;"
"-Ουστ ρε που θα πάμε σε ροκάδικο. Θα πάμε για ποτό, δε θα κάτσουν πολύ τα κορίτσια...Λουμπαρδιάρη μάλλον."
Ο Λάκης, πάντα κοφτός,επιθετικός και ψιλοαγροίκος. Είχε μια αντίθεση
με μένα σαν χαρακτήρας αλλά αυτό ήταν που μας έκανε φίλους...
Πέρασε ένα μισάωρο αφώτου κλείσαμε το τηλέφωνο όταν ήρθε να με πάρει.
"-Εσύ την έχεις δει ρε;" τον ρώτησα με το που μπήκα μες στο αμάξι του.
"-Αμέ κάνα δυο φορές,τυχαία, έτσι στο δρόμο που χαιρετιστήκαμε...καλή είναι μωρέ, μην ανησυχείς", έκανε το γελάκι του και ξεκίνησε.
"- Άντε να δούμε" είπα κι άφησα μιαν ανάσα άγχους να φύγει.
Συναντηθήκαμε,συστηθήκαμε και πήγαμε και οι τέσσερις μια βόλτα στην πλατεία Καλογήρων...διότι στα πέριξ του Κουκακίου εγκυμονούσε ο κίνδυνος της κατασκοπείας των γονέων και δεν ήθελαν τα κορίτσια να ρισκάρουν.
Αμηχανία,περιέργεια,παρατηρητικότητα,σκέψεις,μια αόριστη κουβέντα, δε θυμάμαι τι λέγαμε, θυμάμαι όμως το έντονο συναίσθημα της εξερεύνησης. Είχα μπροστά μου ένα κορίτσι που δεν είχε κάνει καμιά προσπάθεια του γνωστού γυναικείου καλλωπισμού-φρύδια,μαλλί,νύχια,φο μπιζού κ.τ.λ- και μου φαίνονταν "πρωτόγονη", άβγαλτη όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι...
Κάποια στιγμή σηκώθηκαν τα κορίτσια να πάνε στο μπάνιο,προφανώς για να γίνουν και οι αξιολογήσεις χαχαχα.
"-Για πες,πως σου φαίνεται;" με ρώτησε ο Λάκης με περιέργεια.
"-Τι να σου πω ρε φίλε...καλή είναι ρε σύ αλλά πολύ συντηρητική τη βλέπω...άσε που πηθηκίζει και λίγο χαχαχα" είπα με λίγη ειρωνεία και ευθυμία.
Γέλασε κι ο Λάκης σα να συμφώνησε μαζί μου και συμπλήρωσε : "- Έχε το νου σου,πάντως μην πεις καμιά μλακία,είναι καλή κοπέλα και έχει πρόσφατα χωρίσει από έναν μλάκα που είχε και την πλήγωσε.."
"- Ναι ρε Λάκη,εννοείται,μεταξύ μας μιλάμε. Άσε και θα δούμε στην πορεία...σώπα έρχονται!"
Δεν πρόλαβαν να καθίσουν κι ακολούθησε ο σερβιτόρος από πίσω...
"- Θα παραγγείλετε;"μας ρώτησε με ευγένεια.
"-Βέβαια!" πετάχτηκε αυτόματα ο Λάκης.
"-Ένα Τζόνυ με κόλα εγώ." του είπε
"-Κι εγώ ένα Bacardi με κόλα!" συμπλήρωσα.
"Εσείς κορίτσια;ρώτησε ο σερβιτόρος
" Χμμμ,εγώ ένα amaretto" είπε η Άννα
Για ένα λεπτό κοιταχτήκαμε όλοι περιμένοντας να ακούσουμε τι θα παραγγείλει και η Χριστίνα.
"-Χυμούς έχετε;"ρωτάει...
"-Και βέβαια!" απαντάει ο σερβιτόρος.
"-Ωραία θα μου φέρετε έναν χυμό ΜΠΑΝΑΝΑ;"
ΜΟΥ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!!
Αυτό ήταν!
Πέσαμε κάτω από τα γέλια...
Το πιθηκάκι παρήγγειλε μπανάνα...
Κι εγώ το ερωτεύτηκα...
"-Όπα για πες ,την ξέρω; Ήταν και στο Λύκειο μαζί;" τον ρώτησα.
"-Δε νομίζω να την ξέρεις,δε πολυβγαίνει με τις άλλες. Χριστίνα τη λένε."
"-Χριστίνα; Ποιά ρε; Αυτή που έχει φωνή μπετατζή; Η Μάστορα;" αποκρίθηκα με γέλωτα και ειρωνεία...
"-Όχι ρε,άλλη! ...άντε ετοιμάσου και περίμενέ με. Θα πάμε κάπου εκεί κοντά στο Κουκάκι."
"-Οκ,ετοιμάζομαι. Τι να βάλω; Θα πάμε για χορό ή σε κανα ροκάδικο;"
"-Ουστ ρε που θα πάμε σε ροκάδικο. Θα πάμε για ποτό, δε θα κάτσουν πολύ τα κορίτσια...Λουμπαρδιάρη μάλλον."
Ο Λάκης, πάντα κοφτός,επιθετικός και ψιλοαγροίκος. Είχε μια αντίθεση
με μένα σαν χαρακτήρας αλλά αυτό ήταν που μας έκανε φίλους...
Πέρασε ένα μισάωρο αφώτου κλείσαμε το τηλέφωνο όταν ήρθε να με πάρει.
"-Εσύ την έχεις δει ρε;" τον ρώτησα με το που μπήκα μες στο αμάξι του.
"-Αμέ κάνα δυο φορές,τυχαία, έτσι στο δρόμο που χαιρετιστήκαμε...καλή είναι μωρέ, μην ανησυχείς", έκανε το γελάκι του και ξεκίνησε.
"- Άντε να δούμε" είπα κι άφησα μιαν ανάσα άγχους να φύγει.
Συναντηθήκαμε,συστηθήκαμε και πήγαμε και οι τέσσερις μια βόλτα στην πλατεία Καλογήρων...διότι στα πέριξ του Κουκακίου εγκυμονούσε ο κίνδυνος της κατασκοπείας των γονέων και δεν ήθελαν τα κορίτσια να ρισκάρουν.
Αμηχανία,περιέργεια,παρατηρητικότητα,σκέψεις,μια αόριστη κουβέντα, δε θυμάμαι τι λέγαμε, θυμάμαι όμως το έντονο συναίσθημα της εξερεύνησης. Είχα μπροστά μου ένα κορίτσι που δεν είχε κάνει καμιά προσπάθεια του γνωστού γυναικείου καλλωπισμού-φρύδια,μαλλί,νύχια,φο μπιζού κ.τ.λ- και μου φαίνονταν "πρωτόγονη", άβγαλτη όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι...
Κάποια στιγμή σηκώθηκαν τα κορίτσια να πάνε στο μπάνιο,προφανώς για να γίνουν και οι αξιολογήσεις χαχαχα.
"-Για πες,πως σου φαίνεται;" με ρώτησε ο Λάκης με περιέργεια.
"-Τι να σου πω ρε φίλε...καλή είναι ρε σύ αλλά πολύ συντηρητική τη βλέπω...άσε που πηθηκίζει και λίγο χαχαχα" είπα με λίγη ειρωνεία και ευθυμία.
Γέλασε κι ο Λάκης σα να συμφώνησε μαζί μου και συμπλήρωσε : "- Έχε το νου σου,πάντως μην πεις καμιά μλακία,είναι καλή κοπέλα και έχει πρόσφατα χωρίσει από έναν μλάκα που είχε και την πλήγωσε.."
"- Ναι ρε Λάκη,εννοείται,μεταξύ μας μιλάμε. Άσε και θα δούμε στην πορεία...σώπα έρχονται!"
Δεν πρόλαβαν να καθίσουν κι ακολούθησε ο σερβιτόρος από πίσω...
"- Θα παραγγείλετε;"μας ρώτησε με ευγένεια.
"-Βέβαια!" πετάχτηκε αυτόματα ο Λάκης.
"-Ένα Τζόνυ με κόλα εγώ." του είπε
"-Κι εγώ ένα Bacardi με κόλα!" συμπλήρωσα.
"Εσείς κορίτσια;ρώτησε ο σερβιτόρος
" Χμμμ,εγώ ένα amaretto" είπε η Άννα
Για ένα λεπτό κοιταχτήκαμε όλοι περιμένοντας να ακούσουμε τι θα παραγγείλει και η Χριστίνα.
"-Χυμούς έχετε;"ρωτάει...
"-Και βέβαια!" απαντάει ο σερβιτόρος.
"-Ωραία θα μου φέρετε έναν χυμό ΜΠΑΝΑΝΑ;"
ΜΟΥ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!!
Αυτό ήταν!
Πέσαμε κάτω από τα γέλια...
Το πιθηκάκι παρήγγειλε μπανάνα...
Κι εγώ το ερωτεύτηκα...
Patrick Swayze
Patrick Swayze: ένας από τους πολύ αγαπημένους ηθοποιούς της Χριστίνας.
Όταν γνωριστήκαμε θυμάμαι μου`λεγε πως του φέρνω λιγουλάκι. Τι ήταν να
το πει, δώσ`του χορό ο Γιάννης.
Αλλά δεν έφταιγε αυτό.
Πάντα αγαπούσα το χορό. Πάντα θυμάμαι γύρ
Αλλά δεν έφταιγε αυτό.
Πάντα αγαπούσα το χορό. Πάντα θυμάμαι γύρ
ιζα από τα ξενύχτια με μουσκεμένα ρούχα.
Είτε χόρευα ζεϊμπέκικο,είτε funkies,είτε rock `n roll θυμάμαι τον ιδρώτα και την ποτισμένη τσιγαρίλα.
Πάνε οι καλές εποχές...αχ...βαχ βάλαμε και 15 κιλά κορμί παραπάνω.
Ασταδιάλο σκατομιζέρια,θα βγω έξω σήμερα να ξεσκάσω.
http://www.youtube.com/watch?v=l9BbUqHrWFI&feature=related
Είτε χόρευα ζεϊμπέκικο,είτε funkies,είτε rock `n roll θυμάμαι τον ιδρώτα και την ποτισμένη τσιγαρίλα.
Πάνε οι καλές εποχές...αχ...βαχ βάλαμε και 15 κιλά κορμί παραπάνω.
Ασταδιάλο σκατομιζέρια,θα βγω έξω σήμερα να ξεσκάσω.
http://www.youtube.com/watch?v=l9BbUqHrWFI&feature=related
Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012
ΝΕΑ ΖΩΗ
Takis θυμάσαι;
Θα πω μια ιστορία,που έγινε ανέκδοτο στην πορεία αλλά η ανάμνησή της θα παραμείνει ανεξίτηλη στο σκουριασμένο μου μνημοκιβώτιο...
Ήταν καλοκαιράκι του `84 θαρρώ,ένα από τα τελευταία ανέμελά μας χρόνια. Δεκαπεντάρικα παιδιά που ψάχνονταν να αρπάξουν εμπειρίες. Βόλτες, μπάλα, καμάκι, μπουρδελότσαρκες...απ`όλα χαχαχα
Θα πω μια ιστορία,που έγινε ανέκδοτο στην πορεία αλλά η ανάμνησή της θα παραμείνει ανεξίτηλη στο σκουριασμένο μου μνημοκιβώτιο...
Ήταν καλοκαιράκι του `84 θαρρώ,ένα από τα τελευταία ανέμελά μας χρόνια. Δεκαπεντάρικα παιδιά που ψάχνονταν να αρπάξουν εμπειρίες. Βόλτες, μπάλα, καμάκι, μπουρδελότσαρκες...απ`όλα χαχαχα
Μυθική παρέα λοιπόν εγώ,ο Τάκης,ο Αντώνης, ο Γκέρος κι αρχηγός ο Ενεδούλης ο εμπειρότερος χεχεχε.
Θυμάμαι ότι έχουμε πάει παντού, ήταν Σάββατο πρωί και
μέχρι το μεσημέρι γυρνάγαμε τα σοκάκια της Αθήνας. Παιδιά χωρίς κινητά,χωρίς φόβους,χωρίς κούραση.Παιδιά αγνά με την κείνη την καθάρια και απονήρευτη συντροφικότητα που έχουν οι φίλοι.
Τέλειωσε η βόλτα και κινήσαμε να πάμε στη Ζήνωνος για το λεωφορείο της επιστροφής.
"-Ποιο να πάρουμε ρε παίδες; Πάμε στο 705 της Ν.Ζωής;" ρώτησα.
Μπαα αργεί ρε αυτό. Πάμε στης Κηπούπολης ή της Χρυσούπολης 707 , 708 που φεύγουν ανά 5 λεπτά.
"-Ναι ρε Γιάννη αφού θα κατέβουμε στον Άγιο Κωνσταντίνο. Θα έρθεις στου Ζήσιμου έτσι;" είπε ο Ενεδούλης.
Οκ πάμε....
Όλη η ομάδα ετοιμάστηκε να μπει στο λεωφορείο όταν είδαμε όλοι μαζί το κόκκινο λαμπάκι!!! Ώπαα,πότε άνοιξε αυτό ρε; είπε ο Αντώνης.
"-Πάμε να δούμε;
Ε, το ρωτάς; φύγαμε.!!!
Μπήκαμε με μια περιέργεια και μια βιασύνη που έμοιαζε με δώρο που βιαζόμασταν να ξετυλίξουμε.
Κάτσαμε,κοιταχτήκαμε με πονηριά και περιμέναμε.
Δεν άργησε να βγει το κορίτσι και να μας επιδείξει τις σωματικές αρετές της.
Μαγεία...πανέμορφη,νεότατη,σπάνια εικόνα για την τότε εποχή και σε κείνη την περιοχή.
-Ορίστε παιδιά,αυτή είναι η κοπέλα...μπλαμπλα(το μενού***) ένα πεντακοσάρικο... λέει η τσατσά με τη βραχνή γέρικη φωνή της.
Παπαπαπα τι πάθαμε ρε σεις; Έχει κανείς σας λεφτά; Πωωω τι ήταν αυτό ρε σεις;
-Αστέρι η γκόμενα ρε δεν έχω ξαναδεί τέτοια πο*τάνα σε μαγαζί... ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΣΑΜΕ για παραπάνω από ένα μισάωρο.
Άμεση αναθεώρηση των κινήσεων και κατευθείαν στο σπίτι.
-Μάααανααα,έλα να σου πωωωω!!!"
-Τι έγινε Γιάννη μου τι έπαθες;
-Μάνα κάτσε να σου πω τι έγινε στη Ζήνωνος.....
-Σοβαρά γιε μου; χαχαχα και δεν κάνατε τίποτα;
-Τι γελάς μωρέ μάνα; Κανόνισε να μου δώσεις ένα πεντακοσάρικο να πάω αύριο με τα παιδιά....
-Τιιι είσαι καλά παιδί μου, πεντακοσάρικο;
-Να πεις του πατέρα σου να τσοντάρει, είναι πολλά 500 δραχμές...
-Αντώνηη έλα δω σε θέλει ο γιος σου...
-Μάγκες εγώ τα βρήκα τα 500. Εσείς τι κάνατε; Ααααα ωραία οπότε θα μαζευτούμε να πάμε αύριο μαζί;
Κανονίστηκε,λοιπόν και την άλλη μέρα Κυριακή ηλιόλουστη και χαρωπή ημέρα κάναμε το μπάνιο μας βάλαμε τις κολόνιες μας και τα σινιέ ρουχαλάκια μας και κινήσαμε για την Αθήνα...
Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής μες στην τρελή χαρά, ούτε σε εκδρομή να ήμασταν! Φάτσα μπάτσα με το μπουρδέλο, ούτε ντροπή ούτε ενδοιασμοί...βουρ στον πατσά.
Μπήκαμε ,ανεβήκαμε την ξύλινη σκάλα με βιασύνη καθίσαμε στις καρέκλες κι αρχίσαμε να κάνουμε λίστα προτεραιότητας ποιος θα μπει πρώτος,δεύτερος..κ.ο.κ
Προσμονή,ανυπομονησία και νευρικότητα.Μετά άρχισαν να ακούγονται τα χτυπήματα των ποδιών που χτύπαγαν στο πάτωμα καθώς έτρεμαν.
Βγαίνει η τσατσά και λέει τα ίδια με χθες...:
- Ορίστε παιδιά,...ένα πεντακοσάρικο...
Ρε συ γιατί φοράει το διαφανές κομπινεζόν η γριά; σκέφτομαι...και πριν προλάβω να στρέψω τη ματιά μου στα παιδιά ακούω τον Αντώνη να ρωτάει με λύπη...:
- Η κοπέλα που ήταν χθες δε δουλεύει σήμερα;
-Έχει ρεπό αγόρι μου! λέει με περιφρόνηση και ύφος η τσατσά και συνεχίζει προφανώς παρεξηγημένη,
-Γιατί εγώ δε σας κάνω;
........
Κοιταζόμαστε,σηκωνόμαστε απ`τις καρέκλες γεμάτοι έκδηλη απογοήτευση και κατευθυνόμαστε στη σκάλα...
-Η γρια κότα έχει το ζουμί!! μας λέει στο ξεπροβόδισμα...
Κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά κι ακούγεται η φωνή του Τάκη γεμάτη εκδίκηση:
- ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΟΤΟΣΟΥΠΑ!!!"
χαχαχαχχαχαχαχα
Δε θυμάμαι πως κατέβηκα τα σκαλιά αλλά θυμάμαι να τρέχω και να γελάω τόσο μα τόσο πολύ!!
Μετά φύγαμε προς την Αγησιλάου, εκεί που ήταν τα δικά μου τα λεωφορεία.
Το 702 του Αη Βασίλη που με έφτανε έξω απ`το σπίτι αλλά έκανε μισή ώρα να ξεκινήσει και το 705 της Ν.Ζωής που ήταν πιο συχνή γραμμή και βρίσκαμε άδειες θέσεις να καθίσουμε...
Μπήκαμε στο 705 και φύγαμε...
Θυμάμαι ότι έχουμε πάει παντού, ήταν Σάββατο πρωί και
μέχρι το μεσημέρι γυρνάγαμε τα σοκάκια της Αθήνας. Παιδιά χωρίς κινητά,χωρίς φόβους,χωρίς κούραση.Παιδιά αγνά με την κείνη την καθάρια και απονήρευτη συντροφικότητα που έχουν οι φίλοι.
Τέλειωσε η βόλτα και κινήσαμε να πάμε στη Ζήνωνος για το λεωφορείο της επιστροφής.
"-Ποιο να πάρουμε ρε παίδες; Πάμε στο 705 της Ν.Ζωής;" ρώτησα.
Μπαα αργεί ρε αυτό. Πάμε στης Κηπούπολης ή της Χρυσούπολης 707 , 708 που φεύγουν ανά 5 λεπτά.
"-Ναι ρε Γιάννη αφού θα κατέβουμε στον Άγιο Κωνσταντίνο. Θα έρθεις στου Ζήσιμου έτσι;" είπε ο Ενεδούλης.
Οκ πάμε....
Όλη η ομάδα ετοιμάστηκε να μπει στο λεωφορείο όταν είδαμε όλοι μαζί το κόκκινο λαμπάκι!!! Ώπαα,πότε άνοιξε αυτό ρε; είπε ο Αντώνης.
"-Πάμε να δούμε;
Ε, το ρωτάς; φύγαμε.!!!
Μπήκαμε με μια περιέργεια και μια βιασύνη που έμοιαζε με δώρο που βιαζόμασταν να ξετυλίξουμε.
Κάτσαμε,κοιταχτήκαμε με πονηριά και περιμέναμε.
Δεν άργησε να βγει το κορίτσι και να μας επιδείξει τις σωματικές αρετές της.
Μαγεία...πανέμορφη,νεότατη,σπάνια εικόνα για την τότε εποχή και σε κείνη την περιοχή.
-Ορίστε παιδιά,αυτή είναι η κοπέλα...μπλαμπλα(το μενού***) ένα πεντακοσάρικο... λέει η τσατσά με τη βραχνή γέρικη φωνή της.
Παπαπαπα τι πάθαμε ρε σεις; Έχει κανείς σας λεφτά; Πωωω τι ήταν αυτό ρε σεις;
-Αστέρι η γκόμενα ρε δεν έχω ξαναδεί τέτοια πο*τάνα σε μαγαζί... ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΣΑΜΕ για παραπάνω από ένα μισάωρο.
Άμεση αναθεώρηση των κινήσεων και κατευθείαν στο σπίτι.
-Μάααανααα,έλα να σου πωωωω!!!"
-Τι έγινε Γιάννη μου τι έπαθες;
-Μάνα κάτσε να σου πω τι έγινε στη Ζήνωνος.....
-Σοβαρά γιε μου; χαχαχα και δεν κάνατε τίποτα;
-Τι γελάς μωρέ μάνα; Κανόνισε να μου δώσεις ένα πεντακοσάρικο να πάω αύριο με τα παιδιά....
-Τιιι είσαι καλά παιδί μου, πεντακοσάρικο;
-Να πεις του πατέρα σου να τσοντάρει, είναι πολλά 500 δραχμές...
-Αντώνηη έλα δω σε θέλει ο γιος σου...
-Μάγκες εγώ τα βρήκα τα 500. Εσείς τι κάνατε; Ααααα ωραία οπότε θα μαζευτούμε να πάμε αύριο μαζί;
Κανονίστηκε,λοιπόν και την άλλη μέρα Κυριακή ηλιόλουστη και χαρωπή ημέρα κάναμε το μπάνιο μας βάλαμε τις κολόνιες μας και τα σινιέ ρουχαλάκια μας και κινήσαμε για την Αθήνα...
Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής μες στην τρελή χαρά, ούτε σε εκδρομή να ήμασταν! Φάτσα μπάτσα με το μπουρδέλο, ούτε ντροπή ούτε ενδοιασμοί...βουρ στον πατσά.
Μπήκαμε ,ανεβήκαμε την ξύλινη σκάλα με βιασύνη καθίσαμε στις καρέκλες κι αρχίσαμε να κάνουμε λίστα προτεραιότητας ποιος θα μπει πρώτος,δεύτερος..κ.ο.κ
Προσμονή,ανυπομονησία και νευρικότητα.Μετά άρχισαν να ακούγονται τα χτυπήματα των ποδιών που χτύπαγαν στο πάτωμα καθώς έτρεμαν.
Βγαίνει η τσατσά και λέει τα ίδια με χθες...:
- Ορίστε παιδιά,...ένα πεντακοσάρικο...
Ρε συ γιατί φοράει το διαφανές κομπινεζόν η γριά; σκέφτομαι...και πριν προλάβω να στρέψω τη ματιά μου στα παιδιά ακούω τον Αντώνη να ρωτάει με λύπη...:
- Η κοπέλα που ήταν χθες δε δουλεύει σήμερα;
-Έχει ρεπό αγόρι μου! λέει με περιφρόνηση και ύφος η τσατσά και συνεχίζει προφανώς παρεξηγημένη,
-Γιατί εγώ δε σας κάνω;
........
Κοιταζόμαστε,σηκωνόμαστε απ`τις καρέκλες γεμάτοι έκδηλη απογοήτευση και κατευθυνόμαστε στη σκάλα...
-Η γρια κότα έχει το ζουμί!! μας λέει στο ξεπροβόδισμα...
Κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά κι ακούγεται η φωνή του Τάκη γεμάτη εκδίκηση:
- ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΟΤΟΣΟΥΠΑ!!!"
χαχαχαχχαχαχαχα
Δε θυμάμαι πως κατέβηκα τα σκαλιά αλλά θυμάμαι να τρέχω και να γελάω τόσο μα τόσο πολύ!!
Μετά φύγαμε προς την Αγησιλάου, εκεί που ήταν τα δικά μου τα λεωφορεία.
Το 702 του Αη Βασίλη που με έφτανε έξω απ`το σπίτι αλλά έκανε μισή ώρα να ξεκινήσει και το 705 της Ν.Ζωής που ήταν πιο συχνή γραμμή και βρίσκαμε άδειες θέσεις να καθίσουμε...
Μπήκαμε στο 705 και φύγαμε...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)