Το παλιό μας πικάπ

Τις δεκαετίες του '50-΄60 οι νέοι διασκέδαζαν πολύ πιο παρεΐστικα απ`όσο οποιαδήποτε άλλη γενιά.
Θες η φτώχεια,θες η πολιτική αναταραχή μεταπολεμικά που επικρατούσε στη χώρα, οι καιροί το ήθελαν πάντως να μαζεύονται σε αυλές και ταράτσες

με ένα πικ-απ παρέα με τα 45άρια τους να κάνουν ατέλειωτα πάρτι.
Σε αυτή τη γενιά ανήκει κι ο πατέρας μου.
Είχε ένα ωραίο στρουμπουλό μπεζ βαλιτσάκι που μέσα του έκρυβε ένα πικ-απ με ένα ελεύθερο ηχείο σε 3 μέτρα καλώδιο.
Τα 45άρια άπειρα,θυμάμαι ανέβαινα στο πατάρι και χανόμουν με τις ώρες διαβάζοντας τους τίτλους...
Όταν κάποτε στα 6 μου τον ρώτησα αν δουλεύει το πικάπ ο πατέρας μου για να με αποφύγει μου είπε ότι είχε χαλάσει...
Το άλλο πρωί που έλειπε στη δουλειά πήρα τα κατσαβίδια του κι άρχισα το "μαστόρεμα"...
-"Είναι χαλασμένη η βελόνα σου !" του είπα όταν επέστρεψε από τη δουλειά.

....


Ακόμα και τώρα όταν ο γιος μου κάνει κάποια ζημιά ο γέρος μου
μου το πετάει στα μούτρα...
:-" Το πικάπ που μου διέλυσες το θυμάσαι;"

Αχ ρε πατέρα, εγώ τη βελόνα σου έφτιαξα!
Που να ήξερα ότι η πέτρα που είχε στη μύτη της δεν ήταν ψεύτικη;