ΝΕΑ ΖΩΗ

Takis θυμάσαι;
Θα πω μια ιστορία,που έγινε ανέκδοτο στην πορεία αλλά η ανάμνησή της θα παραμείνει ανεξίτηλη στο σκουριασμένο μου μνημοκιβώτιο...
Ήταν καλοκαιράκι του `84 θαρρώ,ένα από τα τελευταία ανέμελά μας χρόνια. Δεκαπεντάρικα παιδιά που ψάχνονταν να αρπάξουν εμπειρίες. Βόλτες, μπάλα, καμάκι, μπουρδελότσαρκες...απ`όλα χαχαχα

Μυθική παρέα λοιπόν εγώ,ο Τάκης,ο Αντώνης, ο Γκέρος κι αρχηγός ο Ενεδούλης ο εμπειρότερος χεχεχε.
Θυμάμαι ότι έχουμε πάει παντού, ήταν Σάββατο πρωί και
μέχρι το μεσημέρι γυρνάγαμε τα σοκάκια της Αθήνας. Παιδιά χωρίς κινητά,χωρίς φόβους,χωρίς κούραση.Παιδιά αγνά με την κείνη την καθάρια και απονήρευτη συντροφικότητα που έχουν οι φίλοι.
Τέλειωσε η βόλτα και κινήσαμε να πάμε στη Ζήνωνος για το λεωφορείο της επιστροφής.
"-Ποιο να πάρουμε ρε παίδες; Πάμε στο 705 της Ν.Ζωής;" ρώτησα.
Μπαα αργεί ρε αυτό. Πάμε στης Κηπούπολης ή της Χρυσούπολης 707 , 708 που φεύγουν ανά 5 λεπτά.
"-Ναι ρε Γιάννη αφού θα κατέβουμε στον Άγιο Κωνσταντίνο. Θα έρθεις στου Ζήσιμου έτσι;" είπε ο Ενεδούλης.
Οκ πάμε....
Όλη η ομάδα ετοιμάστηκε να μπει στο λεωφορείο όταν είδαμε όλοι μαζί το κόκκινο λαμπάκι!!! Ώπαα,πότε άνοιξε αυτό ρε; είπε ο Αντώνης.
"-Πάμε να δούμε;
Ε, το ρωτάς; φύγαμε.!!!
Μπήκαμε με μια περιέργεια και μια βιασύνη που έμοιαζε με δώρο που βιαζόμασταν να ξετυλίξουμε.
Κάτσαμε,κοιταχτήκαμε με πονηριά και περιμέναμε.
Δεν άργησε να βγει το κορίτσι και να μας επιδείξει τις σωματικές αρετές της.
Μαγεία...πανέμορφη,νεότατη,σπάνια εικόνα για την τότε εποχή και σε κείνη την περιοχή.
-Ορίστε παιδιά,αυτή είναι η κοπέλα...μπλαμπλα(το μενού***) ένα πεντακοσάρικο... λέει η τσατσά με τη βραχνή γέρικη φωνή της.
Παπαπαπα τι πάθαμε ρε σεις; Έχει κανείς σας λεφτά; Πωωω τι ήταν αυτό ρε σεις;
-Αστέρι η γκόμενα ρε δεν έχω ξαναδεί τέτοια πο*τάνα σε μαγαζί... ΠΑΡΑΜΙΛΟΥΣΑΜΕ για παραπάνω από ένα μισάωρο.
Άμεση αναθεώρηση των κινήσεων και κατευθείαν στο σπίτι.
-Μάααανααα,έλα να σου πωωωω!!!"
-Τι έγινε Γιάννη μου τι έπαθες;
-Μάνα κάτσε να σου πω τι έγινε στη Ζήνωνος.....
-Σοβαρά γιε μου; χαχαχα και δεν κάνατε τίποτα;
-Τι γελάς μωρέ μάνα; Κανόνισε να μου δώσεις ένα πεντακοσάρικο να πάω αύριο με τα παιδιά....
-Τιιι είσαι καλά παιδί μου, πεντακοσάρικο;
-Να πεις του πατέρα σου να τσοντάρει, είναι πολλά 500 δραχμές...
-Αντώνηη έλα δω σε θέλει ο γιος σου...

-Μάγκες εγώ τα βρήκα τα 500. Εσείς τι κάνατε; Ααααα ωραία οπότε θα μαζευτούμε να πάμε αύριο μαζί;

Κανονίστηκε,λοιπόν και την άλλη μέρα Κυριακή ηλιόλουστη και χαρωπή ημέρα κάναμε το μπάνιο μας βάλαμε τις κολόνιες μας και τα σινιέ ρουχαλάκια μας και κινήσαμε για την Αθήνα...
Κατεβήκαμε στο τέρμα της γραμμής μες στην τρελή χαρά, ούτε σε εκδρομή να ήμασταν! Φάτσα μπάτσα με το μπουρδέλο, ούτε ντροπή ούτε ενδοιασμοί...βουρ στον πατσά.
Μπήκαμε ,ανεβήκαμε την ξύλινη σκάλα με βιασύνη καθίσαμε στις καρέκλες κι αρχίσαμε να κάνουμε λίστα προτεραιότητας ποιος θα μπει πρώτος,δεύτερος..κ.ο.κ
  

Προσμονή,ανυπομονησία και νευρικότητα.Μετά άρχισαν να ακούγονται τα χτυπήματα των ποδιών που χτύπαγαν στο πάτωμα καθώς έτρεμαν.
Βγαίνει η τσατσά και λέει τα ίδια με χθες...:
- Ορίστε παιδιά,...ένα πεντακοσάρικο...
Ρε συ γιατί φοράει το διαφανές κομπινεζόν η γριά; σκέφτομαι...και πριν προλάβω να στρέψω τη ματιά μου στα παιδιά ακούω τον Αντώνη να ρωτάει με λύπη...:
- Η κοπέλα που ήταν χθες δε δουλεύει σήμερα;
-Έχει ρεπό αγόρι μου! λέει με περιφρόνηση και ύφος η τσατσά και συνεχίζει προφανώς παρεξηγημένη,
 -Γιατί εγώ δε σας κάνω;
........
Κοιταζόμαστε,σηκωνόμαστε απ`τις καρέκλες γεμάτοι έκδηλη απογοήτευση και κατευθυνόμαστε στη σκάλα...
-Η γρια κότα έχει το ζουμί!! μας λέει στο ξεπροβόδισμα...
Κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά κι ακούγεται η φωνή του Τάκη γεμάτη εκδίκηση:

- ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΟΤΟΣΟΥΠΑ!!!"
χαχαχαχχαχαχαχα
 Δε θυμάμαι πως κατέβηκα τα σκαλιά αλλά θυμάμαι να τρέχω και να γελάω τόσο μα τόσο πολύ!!
Μετά φύγαμε προς την Αγησιλάου, εκεί που ήταν τα δικά μου τα λεωφορεία. 
Το 702 του Αη Βασίλη που με έφτανε έξω απ`το σπίτι αλλά έκανε μισή ώρα να ξεκινήσει και το 705 της Ν.Ζωής που ήταν πιο συχνή γραμμή και βρίσκαμε άδειες θέσεις να καθίσουμε...
Μπήκαμε στο 705 και φύγαμε...