Μ.Τετάρτη
Ξημέρωσε. Μαζί με την αυγούλα άνοιξε και το δικό μου μάτι.
Πάντα όταν έρχομαι στο χωριό αλλάζει το βραδινό μου ωράριο.
Παρέα με τις κότες χαχα.
Κοιμάμαι νωρίς κατά τις 11 και νωρίς για ξύπνημα κατά τις 6...
Πρωτομαγιά, σκέφτηκα, και σχεδόν αυθόρμητα χωρίς να ζητήσω παρέα
κατέβηκα στην αυλή για συλλογή λουλουδιών.
Πάντα φτιάχναμε ή αγοράζαμε στεφάνι για τον Μάη.
Δεν άργησαν να ακολουθήσουν και τα παιδιά μου.
Σε πολύ γρήγορο χρόνο είχαμε ήδη μαζέψει όλα τα αγριολούλουδα της αυλής.
Συμπληρώσαμε το μπουκέτο του στεφανιού με μερικές παπαρούνες από τον δρόμο.
Τι περίεργο συναίσθημα. Κάθε φορά που έβλεπα μια παπαρούνα
την συνδύαζα με τις μέρες του Πάσχα.
Κάποτε θυμάμαι όταν ήμουνα παιδί, μου είχαν πει πως οι
παπαρούνες ήταν τα λουλούδια που έσταξε το αίμα του
Εσταυρωμένου Ιησού.
Γι αυτό είναι κόκκινες και σχηματίζουν μέσα έναν μαύρο σταυρό...
Όπως και να 'χει όταν τις βλέπω νοιώθω μια ιδιαίτερη εσωτερική
γαλήνη.
Γαλήνη κι ευτυχία.
Επιτέλους.
Μακριά από κάθε ασχήμια.
Στον προσωπικό μου Παράδεισο.
Φτιάξαμε το στεφάνι μας και το κρεμάσαμε.
Είπαμε με τον παππού και δυο χαρούμενα παραδοσιακά τραγούδια
κι έτσι τιμήσαμε τη μέρα...
Όταν έφτασε το απόγευμα δεν κρατήθηκα, έκανα μια βόλτα προς
τα χωράφια.
Βρήκα και μερικούς χωριανούς που είχαν πάει τα ζώα για βοσκή.
-Ποιος είσι συ;
-Εγώ είμαι ο γαμπρός του τάδε, του αδερφού του...δείνα, που` χει γιο
τον Παπα- Κώστα... και πάει λέγοντας χαχχα ολόκληρη ανάλυση του
γενεαλογικού δέντρου της συζύγου όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες.
Μια δυο φωτογραφίες τα γιδοπρόβατα στο τσακ-τσακ, κοίταξέ τα τι ωραία
φωτογένεια που έχουν τα σκασμένα...θα τα ανεβάσω στο instagram
να σκάσουν οι οχτροί μας από τη ζήλια χαχα.
Μ`αυτά και μ`αυτά με πήρε η ώρα κι ήρθε η νύχτα, καλά ήταν.
Όμορφη Πρωτομαγιά.
Μ.Πέμπτη
-Καλημέρα. Έχουμε να κάνουμε δουλειές σήμερα.
Το πολεμικό ανακοινωθέν ήταν και το εγερτήριο σάλπισμα.
Σε λίγο η ζύμη των κουλουριών είχε πλημμυρίσει με τα αρώματά της
ολάκερο το σπίτι.
Κι αυτή η αμμωνία βρε παιδί μου...ακόμα τη μυρίζω.
Έπεσε όλο το δημιουργικό team και ξεκίνησε να πλάθει τα μοναδικά του
κουλουράκια.
-Θα κάνετε και τα αρχικά γράμματα των ονομάτων σας, είπε η γιαγιά.
Άλλο που δε θέλανε τα πιτσιρίκια.
Έτοιμη και η κουζίνα, ζεστάθηκε κι αφού σετάραμε λίγο τον τρόπο
και το χρόνο ψησίματος ξεκινήσαμε τον "πόλεμο των ταψιών"!! χαχα
200 κουλουράκια έτοιμα για την Κυριακή του Πάσχα.
-Μπαμπά μπαμπά έλα να δεις, ο πάπα-Κώστας έχει κότες και χήνες, έλα-έλα.
-Έρχομαι έρχομαι μη με τραβάτε βρε..
Τρέξαμε γεμάτοι χαρά να θαυμάσουμε από κοντά το θέαμα.
Παχουλές κορδωτές κοτούλες που έκρυβαν στη μέση τον "λεγάμενο"
μην τυχόν και πάθει τίποτα, χαχα ωραίος ο πετεινός...το απόλυτο αρσενικό.
Πάρα δίπλα ένα ζεύγος χηνών με τον κανακάρη τους υπό στενή παρακολούθηση.
Δε φαντάζεστε πόσο επιθετική γινόταν η μάνα όταν πλησίαζε κάποιος το παιδί της.
Κι άλλες φωτογραφίες , everything is beautiful in paradise.
Ήρθε η ώρα να πάμε στην εκκλησία...
Μ.Παρασκευή
Πρωινό καφεδάκι στη βεράντα κι αγνάντεμα απέναντι στο Πανόραμα. Φοβερή εικόνα.
Ένα χωριό χτισμένο πάνω από τους πρόποδες του οροπεδίου της Ζήριας.
-Αυτό το χωριό παλιά το λέγανε Φονιά! μου είπε ο πεθερός.
-Ορίστε; Γιατί;
-Γινόντουσαν πολλά φονικά, είτε για να κλέψουν, είτε γιατί υπήρχαν προσωπικές διαφορές...
-Σοβαρά; Κι έλεγα ότι μόνο οι Κρητικοί είχαν αυτό το έθιμο...
Ξεχάστηκα κι άργησα να φύγω για το Κιάτο. Ερχόταν η κουνιάδα με το λεωφορείο κι έπρεπε
να την παραλάβω.
Πρώτη φορά που ανέβηκα-κατέβηκα το βουνό και ξανά πίσω την ίδια μέρα.
Τα είδα όλα!! Ακόμα, ζαλίζομαι...έχω και το αυχενικό μου...γεράματα.
Μ` αυτά και μ' αυτά πέρασε η ώρα και αφού ετοιμαστήκαμε κινήσαμε το απόγευμα για την εκκλησία.
Απλά και λιτά όλα, σε πλήρη κατάνυξη παρακολουθήσαμε τη λειτουργία και κάναμε
την περιφορά του Επιταφίου μέσα στο χωριό.
Παντού μοσχοβόλαγαν τα νυχτολούλουδα και οι γαρδένιες των κήπων.
Και οι τριανταφυλλιές. Αχ, αυτές οι τριανταφυλλιές.
Τι κρίμα να μην ασχολούνται με την καλλιέργειά τους πιο συστηματικά.
Θυμάμαι έβλεπα κάποτε ένα ντοκιμαντέρ για το πως μια ολόκληρη περιοχή
πλούτισε καλλιεργώντας γιασεμί τριαντάφυλλα και άλλα αρωματικά λουλούδια αποκλειστικά για
μια αρωματοποιία ξακουστή σε όλον τον κόσμο.
Στη βόλτα αυτή συναντήσαμε και τα ξαδέρφια... και επί 20λέπτου χαιρετιόμασταν.
Άντε, και του χρόνου...
Μ.Σάββατο
Ακόμα μια καλοκαιρινή μέρα είχε ξημερώσει.
Είχε προηγηθεί ένα τηλεφώνημα με φιλικό πρόσωπο και κανονίσαμε βόλτα στο
παραδίπλα χωριό - το επόμενο από τη Γκούρα- στο Στενό.
- Επειδή είναι εκεί που συναντιούνται τα βουνά και στενεύει ο κάμπος το ονόμασαν έτσι...εξήγησε
για ακόμη μια φορά ο πεθερός...
Όμορφο χωριό με ωραία πετρόχτιστα σπίτια.
Άξιο αναφοράς κατά την είσοδο ένα ξεχωριστό σπίτι φτιαγμένο από ξύλο, δυστυχώς δεν το φωτογράφισα...περισσότερο από ντροπή.
Σταματήσαμε στην πλατεία σε ένα τεράστιο πλατάνι που δρόσιζε με τη σκιά του τους θαμώνες
του κεντρικού καφέ-μπαρ. Κι η εκκλησιά πάρα δίπλα, όμορφη κτισμένη στο ίδιο ύφος με τα
υπόλοιπα σπίτια.
Κάτσαμε όλη η παρέα κι απολαύσαμε την όμορφη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί από
το όλο σκηνικό και τα πολλά παιδιά που έπαιζαν στην πλατεία.
Παιδική ζωντάνια κι ανεμελιά ...σαν το καθάριο νερό που τρέχει στις πηγές που ρέουν
ανάμεσα από τις πλαγιές των βουνών και των χωριών της Ζήριας.
Πόσο μικρός είναι ο κόσμος.
Συνάντησα ένα φίλο με την οικογένειά του. Παλιός συνεργάτης από το λογιστήριο
της εταιρίας που δουλεύαμε το 2000.
Είχε καταγωγή και σπίτι στο χωριό.
Ένας από τους πολλούς με το ίδιο επίθετο, κι αρχίσαμε πάλι την ανάπτυξη του γενεαλογικού
δέντρου ως αναγνωρισμένος πια τριτοξάδερφος χαχα...
Πέρασε τόσο όμορφα η μέρα που δεν ήθελα να φύγω.
Μας περίμεναν για φαΐ όμως στο σπίτι και κινήσαμε για την επιστροφή.
Φάγαμε σαλατούλα για να έχουμε την ανάλογη όρεξη τα μεσάνυχτα της Αναστάσεως.
Ξεκούραση μερικών ωρών για να είμαστε φρέσκοι.
Φορέσαμε τα γιορτινά μας και τις λαμπάδες μας και πήγαμε πρώτοι- πρώτοι στην εκκλησία να πιάσουμε θέσεις, μην τυχόν και ξεμείνουμε παραέξω και υποφέρουμε από τους βρόντους των κροτίδων.
Ωραία κατάσταση. Ήρθε σιγά-σιγά ο κόσμος.
Όλο το χωριό ήταν εκεί . Παντού φωτισμένα χαμόγελα.
Πουθενά μιζέρια! Πόσο μα πόσο μαγική ήταν αυτή η εικόνα.
Απολαύσαμε τη λειτουργία και την ευπρεπή τήρηση των εθίμων.
Χωρίς παρατράγουδα.
Χριστός Ανέστη.
Το πιστεύεις δεν το πιστεύεις όταν ζεις τέτοιες καταστάσεις τις απολαμβάνεις με ένα δέος.
Είναι η μαγεία σε όλη αυτή την μεγαλοπρέπεια.
Υπέροχα όλα, έστω κι αν είναι για μια φορά στο γρανάζι του χρόνου.
Αφού ευχηθήκαμε οι μισοί με τους άλλους μισούς ως είθισται, επιστρέψαμε στο σπίτι.
Η μαγειρίτσα ετοιμαζόταν 2 μέρες μιας και η γιαγιά τη φτιάχνει με πατσές και ποδαράκια.
Εγώ, πιστός φίλος της μαγειρίτσας με συκωτάκι, ευτυχώς είχα ξεχωριστή κατσαρόλα.
Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ πεθερούλα μου, και δημόσια για να το διαβάσουν
οι απανταχού πεθερόπληκτοι και να ζουλέψουν.
Φάγαμε χορτάσαμε και το Θεό δοξάσαμε που λέει κι ο παππούς.
Κυριακή του Πάσχα
Η ιερότερη μέρα των Ορθοδόξων Χριστιανών είχε ξημερώσει. Αν και το έθιμο θέλει
να σουβλίζουμε αρνί ή κατσίκι, εμείς λόγω του μικρού αριθμού κρεατοφάγων αρκεστήκαμε
σε ένα ταψί που χώρεσε μισό κατσικάκι.
Έτσι κι αλλιώς θα τρώγαμε και τη μια ντουζίνα αυγών που σπάσαμε στο τσούγκρισμα.
Όλα με μέτρο και εγκράτεια...χαχα...βάλε και τα κουλουράκια και ξαναγέλα...χαχαχα.
Μιας και ήταν η τελευταία μέρα διαμονής μας το ρίξαμε περισσότερο
στη διασκέδαση και λιγότερο στο φαΐ...τηρουμένων πάντα των αναλογιών.
Βγήκαμε λοιπόν κάτω στην αυλή και παίξαμε σαν μικρά παιδιά που ήμασταν...
Μια επίσκεψη στα ξαδέρφια και τα αποχαιρετιστήρια κεράσματα στο πόδι...ξέρετε
αυτά του τύπου - Κάτσε μωρέ που βιάζεσαι, κάτσε να πιεις ένα ποτήρι...και το ποτήρι γίνεται μποτίλια, να μην πω νταμιτζάνα...
Αγάπη, χαρά, συντροφικότητα, τα συναισθήματα που δυστυχώς έχουν καταποντιστεί
στην σκοτεινή θάλασσα της λήθης που καθημερινά μας πνίγει στην τσιμεντούπολη
που ζούμε.
Ευτυχώς και υπάρχει το χωριό...
Με την πρώτη ευκαιρία θα ξανάρθω.
Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο, τον αγαπώ κι ας είμαι ξένος.
Αν είχα να διαλέξω που θα ήθελα να γεράσω αυτόν τον τόπο θα διάλεγα.
Είναι ευλογημένος, κρατάει ακόμα την αυθεντικότητά του.
Αν ποτέ θελήσετε να πατήσετε στα μέρη αυτά, θα με θυμηθείτε.
Είναι ο Παράδεισος.
