Μια γουλιά

Κέρασα την αφεντιά μου
μια γουλιά παραμυθιού.
Καυτό φαρμάκι, που πονάει
την ψυχρόαιμη ρίζα του πόνου.

Σαν χελιδόνια που ταξίδεψαν
στην αντίθετη κατεύθυνση,
ξέσπασε μπόρα στο μυαλό
και μούσκεψε ως το κόκκαλο η
αδιάβροχη ισορροπία μου.

Βαρύ ποδήλατο σε ανηφόρα,
πόδια πιασμένα απ`τους μηρούς
μέχρι τους αστραγάλους.
Βαριά ανάσα γεμάτη σκέψεις.
Λίγο πριν το τερματισμό,
μπαίνεις στη μέση να με κόψεις.
Γι ακόμα μια φορά στέκεις
εμπόδιο, σε μένα και το τέλος μου.

Θα βάλω μια γουλιά ακόμα
και θα σε προσπεράσω.
Τι άλλο θες να χάσω;
Ακόμα και το λίπος έχει φύγει.
Κορμί γλεντοκομμένο, ραγαδιασμένο
κινείται μόνο να μ`αποφύγει.

Προσπέρασε η ημερομηνία λήξεως
μου γύρισε την πλάτη μ`αλαζονεία.
Κι εγώ την εκδικούμαι για το ύφος της,
τραγουδιστά τη βρίζω για να κλάψει.
Κοίτα τη,
χαρακωμένο μίσος μες στα μάτια της
κι άνυδρος εγωισμός, στυγνή κακία...

-Ζηλεύεις μεγάλε γιατί ξέρεις
κατά βάθος είσαι βλάκας και ζηλεύεις.
Δανείζεσαι εξυπνάδα μα δεν εξελίσσεσαι
γιατί την αξία των πραγμάτων
ποτέ δεν αναλογίζεσαι .

-Σε μια κόλλα χαρτί σε τυλίγω
σαν φύλλο για το μάθημα της φυσικής ιστορίας.
Άλλη ιστορία είσαι εσύ, και καταλήγω
να σε πετάω στη θάλασσα τάχα μου
για να πλυθείς.

-Καλά μας τα είπανε κι άλλοι,
πιο φρικαλέοι τυχάρπαστοι εξουσιαστές.
Κι όπως τα είπαν, τα έπαθαν
γιατί ποτέ τους δεν τα πήγανε με το καλό,
και πολεμούσανε ακόμα και τη σκιά τους.

Άντε πέρασε ο χρόνος και μαλάκωσε ο πόνος,
κάτι καλό πρέπει να έκανε το φάρμακο.
Άντε κλείσε τα μάτια σου, τη γλύτωσες.
Θα έρθει μιαν άλλη μέρα να τα πιείτε με το θάνατο.

All rights reserved
Ioannis Doukiris 2013