Το ψέμα μου!

Καλοκαίρι.

Οι πιο ανέμελες αναμνήσεις.
Μπουγέλα, παιχνίδια, ξεγνοιασιά, βόλτες, διακοπές, έρωτες...
Έχω γράψει ήδη κάποια από τα παιχνίδια που παίζαμε.
Τα δημοφιλέστερα εκείνης της εποχής μπορώ να πω πως εξακολουθούν
και παίζονται από τα παιδιά μας.
Τα μήλα, η μακριά γαϊδούρα, το κρυφτό, το κυνηγητό, το σχοινάκι...
Αυτό που δεν παίζουν τα παιδιά μας είναι το παιχνίδι με τα καπάκια
των αναψυκτικών. Παίζαμε στην άκρη από τα πεζούλια και τα πεζοδρόμια
ποιος θα τερματίσει πρώτος...
Προχτές που πήγαμε επίσκεψη στους γονείς μου πρόσεξα σε μια γωνιά
στοιβαγμένα καπάκια αναψυκτικών μέσα σε μια πελώρια σακούλα.
-Τι τα θες ρε μάνα τα καπάκια;
-Τα μαζεύουμε να γίνουν 2500. Θα τα δώσουμε να αγοραστεί ένα
αμαξίδιο, αυτά τα αναπηρικά, ξέρεις...μου απαντάει η μάνα μου κι εγώ
την κοιτάω σαν χάνος.
-Ορίστε; Με τα καπάκια;
-Ναι παιδάκι μου, με τα καπάκια.  Έχει ένα μήνα τώρα που μαζεύουμε.
-Τι κρίμα, έχει τόσον καιρό κι εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα.

Το μυαλό μου έκανε χίλιες σκέψεις. Πήγε πίσω σε κείνη την υπόθεση
με τις μαϊμούδες- πωλήσεις αναπηρικών αμαξιδίων στην Πάτρα, που τελικά
 ούτε που άκουσα αν πήγε κανείς στη φυλακή για την απάτη.
Μετά θυμήθηκα τα δικά μας καπάκια, που τα πετάμε στην ανακύκλωση,
μαζί με τα άλλα ανακυκλώσιμα υλικά.
Αφού επέστρεψα στο σπίτι το έψαξα στο ίντερνετ και δεν πίστευα στα
μάτια μου. Όλα ξεκίνησαν από ένα ψέμα.
Η ιστορία είναι απίθανη, συγκινητική και απρόσμενα ελπιδοφόρα.
Διαβάστε τη:
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_1_24/10/2011_411626
ΝΑΙ!
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι!
Δεν είμαι σίγουρος τι έσπρωξε τον καθένα να βοηθήσει.
Ίσως γιατί κάποτε τα ίδια καπάκια ή παλιότερα τα τσιγγάκια, ήταν μέρος
από το παιχνίδι μας.
Ίσως πάλι γιατί τα αμαξίδια δεν...ρυπαίνουν  κι είναι από τα
χρησιμότερα τροχοφόρα στην υπηρεσία των αναγκών του ανθρώπου.
 Ίσως γιατί εξαγνίζονται μ`αυτόν τον τρόπο κάποιες συνειδήσεις.
Ίσως γιατί δεν υπήρχε καμία περίπτωση απάτης σε αυτήν την υπόθεση...
Κι όλα αυτά χάρη στα καπάκια.

Καλοκαίρι έρχεται, τα σχολεία θα κλείσουν σε λίγο.
Πάλι μπουγέλα, πάλι παιχνίδια, πάλι ξεγνοιασιά.
Σκέφτομαι να πω κι εγώ το ψέμα μου:
"Να αρχίσουμε να μαζεύουμε μπουκάλια."
Με 100000 πλαστικά μπουκάλια θα μπορέσουμε να αγοράσουμε
ένα μίνι βαν για να μπορούν τα ανάπηρα παιδιά να πηγαίνουν στη θάλασσα,
να νοιώσουν λίγη από την ανεμελιά, το παιχνίδι, τον ήλιο, τη δροσιά,
τη μυρωδιά του καλοκαιριού!!

Τι λέτε;