Φίλοι που χάθηκαν

Μέρος Β

-Καλημέρα φίλε,πως σε λένε;
-Γιάννη,εσένα;
-Γιώργο.
-Τώρα ήρθες εδώ στη γειτονιά μας;
-Ναι, εδώ έμενε η γιαγιά μου και τώρα χτίσαμε το σπίτι μας, εδώ θα μένω
για πάντα...

Ο Γιώργος ήταν ένα συνομήλικο παιδί που στη συνέχεια έγινε κολλητός μου.
Θυμάμαι να με συστήνει σε όλη τη γειτονιά και να ξεκινάμε τα "κοντραρίσματα"
στα παιχνίδια για να δείξουμε ποιος ήταν ¨αρχηγός".
Αμέτρητες ώρες παιχνιδιού, πότε στον ένα δρόμο, πότε στον άλλο.
Κάποιες φορές τα αγόρια μαζευόμασταν και πηγαίναμε στο Άλσος να παίξουμε
ποδόσφαιρο. Ήταν ένα μεγάλο κτήμα που το λέγαμε "ζουμπουλάκια" εκεί που
βρίσκεται το εκθεσιακό κέντρο τώρα. Παίζαμε στα κλεφτά, μες στα γρασίδια
και στα ζουμπούλια. Εννοείται ότι ήταν ιδιωτικός χώρος τότε και τρώγαμε
το ανάλογο κυνήγι από τον ιδιοκτήτη.
Αλλαγή γειτονιάς, αλλαγή συνηθειών.
Όσο ποδήλατο θυμάμαι έκανα στους δρόμους της παλιάς γειτονιάς, τόσο το
παράτησα στη νέα. Ίσως έφταιγε το γεγονός πως στην καινούργια γειτονιά
υπήρχε περισσότερη κίνηση στους δρόμους. Ίσως πάλι να έφταιγε που μεγάλωνα
και ήθελα να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα.

Πρώτη μέρα στο νέο σχολείο.
Το σχολείο αυτό ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας, εν αντιθέσει με το παλιό που
έπρεπε να ξεκινάω ένα 20λεπτο νωρίτερα για να είμαι στην ώρα μου.
Το κτίριο ήταν σπίτι πριν γίνει σχολείο, και ήταν αρκετά παλιό.
Μόλις πέρυσι ανακάλυψα πως στη θέση του έχει χτιστεί μια πολυκατοικία.
Έχοντας λοιπόν, τη συνοδεία της μάνας θυμάμαι να στέκομαι αποσβολωμένος
κοιτάζοντας τα παιδιά που ήδη είχαν ξεκινήσει το παιχνίδι στο προαύλιο.
Ήρθε ο Γιώργος, μας καλημέρισε και με πήρε να με γνωρίσει στους συμμαθητές μας.
Από δω η Βάσω, η Καίτη, η Ελένη, ο Νίκος, ο Θανάσης, ο Χρήστος.
Παιδιά ο φίλος μου ο Γιάννης, θα είναι μαζί μας.
Ένα γνέψιμο, ένα δειλό "γειά" χμμ κι ένα μικρό τσίμπημα με τη ματιά της...
Δε θυμάμαι τι άλλο έκανα την πρώτη μέρα στο σχολείο παρά μόνο που παίζαμε
κυνηγητό μαζί της. Κάποιος μου είπε πως ήταν "φίλη" του Γιώργου, κάποιοι
μου είπαν πως ήταν χοροπηδηκτούλα μα δε μ`ένοιαζε γιατί ήταν εκεί κι εγώ
χαιρόμουν την κάθε στιγμή μαζί της. Έλξη, απίθανη λέξη.
Αυτό ήταν. Είχα πια καρφώσει στον πίνακα των μαγικών στιγμών τις πιο φρέσκες
εικόνες κι είχα πετάξει όλες τις παλιές.
Καλώς σας βρήκα φίλοι μου.

Στη διάρκεια των εφηβικών χρόνων έγινε και το σχετικό φιλτράρισμα στις φιλίες.
Έχοντας ξεκινήσει την ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο μαζί με τον Γιώργο
δημιουργήθηκε με την προσθήκη του Τάκη και του Αντώνη η γκαγκουροπαρέα*.

* http://ioannis69.blogspot.gr/2012/09/takis_11.html
Είχαμε θυμάμαι και τον Ενεδούλη που ως μεγαλύτερος μας έδινε τα φώτα του,
αλλά χωρίς να είναι κολλητός μας. Κάποια στιγμή έφυγε στην Ολλανδία και τον
χάσαμε.
Ευτυχώς που η δύναμη της παρέας, μα και το ποδόσφαιρο, μας κράτησαν μακριά
από τις "κακές" παρέες και τις κακές συνήθειές τους.
Μετά ήρθαν τα κορίτσια στη ζωή μας και άλλαξαν οι προτεραιότητες.
Κάναμε νέα στέκια, μακριά από τη γειτονιά μας.
Έπειτα πήγαμε φαντάροι...
Από τη γειτονιά ήδη κάποιοι έχουν "φύγει" από υπερβολική δόση, κάποιοι είναι
φυλακή, κάποιοι μεγαλούργησαν στο μουσικό στερέωμα, κάποιοι έγιναν κορυφαίοι
επιστήμονες, κάποιοι έφυγαν σε άλλες γειτονιές...
Και κάπως έτσι σκορπίσαμε.

Πίστη στη νίκη

Είναι μια ποδοσφαιρική ιστορία. Μοναδική ανάμνηση.

Είχαμε μια πολύ καλή εφηβική ομάδα,τότε,στον Ηρακλή Περιστερίου
και πρωταγωνιστούσαμε στον όμιλο του πρωταθλήματος εφήβων.
Φανταστείτε πως κάποιες φορές έρχονταν να μας παρακολουθήσουν
επώνυμοι σκάουτερς της εποχής.
Κι όμως παρ`όλο το αστείρευτο ταλέντο, και την ομοιογένεια
του συνόλου δεν αποτελούσαμε την καλύτερη ομάδα του ομίλου.
Τουλάχιστον όχι μέχρι εκείνη την Κυριακή.
Είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια εξίσου δυνατή
και ανταγωνιστική ομάδα...τον Ατρόμητο (Περιστερίου) Αθηνών.
Είχε σχεδόν τα ίδια αποτελέσματα με μας αλλά απ`όσο θυμάμαι
μας περνούσε στη βαθμολογία κατά ένα βαθμό.
Όσοι τους είχαν παρακολουθήσει μας είχαν ήδη προετοιμάσει
ψυχολογικά για τη δυναμική τους. Κάποιοι από μας είχαν πάει
στο γήπεδο του Ατρόμητου σε περασμένη αγωνιστική και τους
είχαν παρακολουθήσει. Χμμμ, τώρα που το σκέφτομαι για
δεύτερη φορά ίσως αυτό να ήταν και η αιτία να φορτιστούμε
ψυχολογικά περισσότερο από το συνηθισμένο βαθμό άγχους που
είχαμε πριν τον αγώνα.

Δε θα ξεχάσω που ο προπονητής μας, σε μια από τις σπάνιες φορές,
έδωσε οδηγίες μαρκαρίσματος για συγκεκριμένους αντίπαλους.
Αφού ανακοίνωσε την ενδεκάδα, βγήκαμε να κάνουμε το ζέσταμα...
Πρώτη μου φορά, μετά από τόσα χρόνια στην ομάδα, ένιωσα τόσο
βαριά τα πόδια μου...Μωρέ ποια πόδια; Ακόμα κι ο εγκέφαλός μου
είχε μπλοκάρει.
Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη.
Παρ`όλο που παίζαμε εφηβικές ομάδες, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος
στις κερκίδες να μας παρακολουθήσει.
Εντάξει μη γελάτε, τότε, εκτός από τους γονείς στο γήπεδο, έρχονταν και
οι φίλοι, οι συμμαθητές μας κι όσοι γνωστοί μπορούσαν...
Ε, κι ο Ατρόμητος ήταν ένας επιπλέον λόγος αφού οι περισσότεροι
Περιστεριώτες είναι πρώτα φίλοι-οπαδοί του Ατρομήτου και μετά
οποιασδήποτε άλλης ομάδας.
Θα ακολουθούσε και αγώνας της μεγάλης ομάδας του Ατρόμητου με
την Ελευσίνα οπότε ο κόσμος που μαζευόταν, ειδικά στο β` ημίχρονο
ήταν για κείνον τον αγώνα.
Όταν τελικά μπήκε η ομάδα του Ατρόμητου στο γήπεδο για ζέσταμα
νοιώσαμε τη διαφορά του βεληνεκούς των δυο αγωνιζόμενων ομάδων.
Και δε νοιώσαμε μόνο αυτό...
Οι αντίπαλοί μας ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ!!
Παιδιά που είχαν μέσο όρο ηλικίας οριακά 16 χρονών και ανάστημα με
μέσο όρο πάνω από 1,80 ή έτσι τους έβλεπα εγώ από τα 1,65 που ήμουν
τότε, στα 15 μου.
Μόλις είχε μπει το κερασάκι στην τούρτα...της διαφαινόμενης ήττας.
Όσο κι αν είχαμε προετοιμαστεί στη διάρκεια της εβδομάδας, όσο κι αν
είχαμε κάνει πλάνα ανάπτυξης στο γήπεδο ήρθε μια στιγμή και τα διέγραψε όλα.
Τα έσβησε από το νου, από τη ψυχή, από την καρδιά μας...delete!
Πόσες φωνές των πατεράδων μας κι αν φώναξαν για να μας εμψυχώσουν;...
Πόσα λόγια υποστήριξης κι αν ανταλλάξαμε εγώ και οι συμπαίκτες μου;...
Μόλις σφύριξε ο διαιτητής την έναρξη του αγώνα η ομάδα μου έψαχνε να βρει
την τρύπα της στρουθοκαμήλου να χωθεί μέσα μέχρι να λήξει ο αγώνας.

Α ημίχρονο: Ηρακλής Περιστερίου 0 - Ατρόμητος Αθηνών 3!!!

Μια από τις πικρότερες στιγμές της μικρής ερασιτεχνικής ποδοσφαιρικής μου
θητείας.
Μαρκαρίσματα που δεν έγιναν ποτέ, πάσες που δεν έφτασαν σε συμπαίκτες, γκρίνια
μέσα...γκρίνια κι έξω στις κερκίδες. Δεν είχαμε κερδίσει ούτε μια
διεκδικούμενη μπαλιά. Το απόλυτο χάλι. Καμία θετική ενέργεια.
Μας είχαν κατατροπώσει οι "ΓΙΓΑΝΤΕΣ" του Ατρόμητου.

Μπήκαμε οι ομάδες στα αποδυτήρια.
Σκυμμένα αμίλητα κεφάλια. Ένα τρέμουλο στα χείλη ,δυο βουρκωμένα μάτια, ένας
αναστεναγμός. Μετά σιωπή. Μείναμε στον πάγκο καθισμένοι να κοιτάμε αμήχανα
το πάτωμα.
Ο προπονητής έκανε δυο βόλτες πέρα δώθε, με μιαν αγωνία όπως ο πατέρας στην αίθουσα
αναμονής τοκετού που περιμένει να ακούσει τα χαρμόσυνα μαντάτα.
Έπιασε το μάγουλό του δείχνοντάς μας την έκταση της απογοήτευσής του για
την απόδοσή μας. Μας κοίταξε όλους έναν-έναν σιωπηλός και θυμωμένος.
Πήρε ανάσα και ξεκίνησε..
"- Δεν έχω νοιώσει ποτέ άλλοτε τέτοια απογοήτευση. Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει,
ίσως φταίω κι εγώ. Σας έχω από "μωρά" που σας προπονώ. Μέχρι πριν από αυτόν τον αγώνα
ήσασταν η καλύτερη εφηβική ομάδα που έχει περάσει στην ιστορία του συλλόγου.
Έχετε το περισσότερο ταλέντο που θα ζητούσε ένας προπονητής. Αυτή τη νίκη θέλαμε
για να περάσουμε πρώτοι και καλύτεροι. Κάναμε πλάνο ανάπτυξης, σας δώσαμε και
μαρκαρίσματα για να τους κρατήσετε λίγο...Δεν ξέρω τι να πω. Σας ματιάσαμε;
Τι πάθατε σήμερα; Τι όνειρο είδατε; Τι ήπιατε;
Παίξατε σήμερα ποδόσφαιρο; Ποιος έκανε μια σωστή μπαλιά; Ποιος πήδηξε να πάρει
μια κεφαλιά;
Μαρκάρατε αντίπαλο; Πως τον μαρκάρετε,με τα μάτια; Σκιαχτήκατε μωρέ;"
Είχε κοκκινίσει ο προπονητής μας από την πίεση κι έκανε μια παύση να συνέλθει.
Άκρα ησυχία.
Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του αρχηγού της ομάδας μας να λέει:
"- Είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από μας κύριε προπονητά...και δυνατότεροι, τι να κάνουμε;"
Ο προπονητής γούρλωσε τα μάτια.
"- ΝΑ ΠΑΙΞΕΤΕ ΜΠΑΛΑ ΡΕ! αποκρίθηκε με όλη την ένταση της φωνής του και συνέχισε...
¨- 45 ολόκληρα λεπτά δεν αλλάξατε μια μπαλιά σωστή. ΧΕΣΤΗΚΑΤΕ από την τρομάρα σας.
Τι τα φοράτε τα παντελόνια μωρέ; για διακόσμηση; Κοριτσόπουλα να είσαστε δε θα
καταφέρνατε αυτό το χάλι.
Που είναι το πάθος σας ρε κωλόπαιδα; Το αφήσατε στις γκόμενες στις κερκίδες;
Που είναι η αγάπη σας για την ομάδα; Σας είπε κανείς ότι μπορείτε να την
διασύρετε με αυτόν τον τρόπο; Που είναι ο ιδρώτας στις φανέλες σας; ΞΥΠΝΗΣΤΕ!
Δε σας χρωστάω τίποτε, δε με πληρώνετε για να μου βγάζετε το χτικιό! ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!
Όποιος δε θέλει να παίξει ποδόσφαιρο να μου το πει να τον βγάλω τώρα.
Όποιος θέλει, να μπει μέσα και να παίξει, θα παίξει ΣΑΝ ΑΝΤΡΑΣ!
Θα μαρκάρετε τον αντίπαλο με το στήθος σας με όση δύναμη έχετε.
Θα σουτάρετε όσα περισσότερα σουτ μπορείτε. Θα μοιράζετε τη μπάλα χωρίς να την πουλάτε!
Θα ζητάτε μπαλιές χωρίς να κρύβεστε πίσω από τους άλλους. Θα κόβετε τον αντίπαλο πριν
καν σκεφτεί τι θα κάνει τη μπάλα.
ΠΑΙΞΤΕ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΠΟΥ ΞΕΡΕΤΕ. Ακόμα κι ο Δαυίδ τα έβαλε με τον Γολιάθ γιατί είχε τη σφεντόνα. Θα τον κέρδιζε ποτέ με κατεβασμένα χέρια;
Κάντε μου τη χάρη και ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ! Μπείτε μέσα και φάτε σίδερα!
Κάντε τους ΝΑ ΣΑΣ ΦΟΒΗΘΟΥΝ όπως τους φοβηθήκατε κι εσείς!"...

Ω, Θεε μου, και ξύπνησε ο Ηρακλής από τον λήθαργο και το φόβο του.
Σαν να μας διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα μπήκαμε μέσα στο γήπεδο δίνοντας όρκο πίστης.
"- Πάμε γερά ρε μάγκες, πάμε να τους δείξουμε τι αξίζουμε" ψελλίσαμε όλοι την ίδια κουβέντα.
Κοιτάξαμε στα ίσα τον αντίπαλο και παίξαμε το ποδόσφαιρο όπως το ξέραμε,
με το πάθος και τον τρόπο που αγαπούσαμε...
Εκείνη τη μέρα οι έφηβοι του Ηρακλή Περιστερίου δημιούργησαν τον 13ο άθλο του
μυθικού ήρωα!
Κι όμως ήταν η μαγική πραγματικότητα, όχι ένας μύθος.

Τελικό αποτέλεσμα Ηρακλής Περιστερίου 4 - Ατρόμητος Αθηνών 3

Υ.Γ.
Αυτή την ιστορία θα σας την επαληθεύσουν τουλάχιστον 3 πρώην συμπαίκτες μου.(facebook friends)
Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για όποια νίκη κι αν
πασχίζουμε στη ζωή μας.
Χρειάζεται πάντα να έχουμε πίστη. Πίστη στις δυνάμεις μας, στις αρετές μας
στις προσπάθειές μας, στους αγώνες μας, στους συντρόφους μας, στις αρχές μας.
Πίστη για την ΝΙΚΗ.

 

Μόλις παρέλαβα και αποδεικτικό στοιχείο από τον Άγγελο Τριάντο, τον ευχαριστώ ιδιαίτερα. 

Φίλοι που χάθηκαν

Μιλώντας για παιχνίδια, ο νους έφερε πολλές όμορφες στιγμές.
Στιγμές χαράς κι ανεμελιάς, παλιές γειτονιές, φίλους που χάθηκαν.
Όμως κάποια πρόσωπα δεν είναι ξεχασμένα.
Δε ξέρω αν με αξιώσει η τύχη ή ο Θεός να συναντήσω κάποιον
ή κάποια άτομα από τα χρόνια αυτά, αλλά δεν σας κρύβω πως σιγά-σιγά
άρχισα να "σκαλίζω" στις μηχανές αναζήτησης ψάχνοντας ονόματα που ακόμα θυμάμαι.
Ξέρω πως δε σας αφορούν τα πρόσωπα αυτά καθ`αυτά, αλλά πιστεύω
πως αν διαβάσετε την ιστορία του καθενός θα βρείτε κοινά στοιχεία,
ίδιες στιγμές, ίσως ακόμα και τις ιδιομορφίες που είχαν και οι δικοί σας φίλοι.

 Ξεκινάω με βάση τη χρονική στιγμή κι όχι με το βαθμό φιλίας...
Μαρία: Η καψούρα του νηπιαγωγείου. Είναι το πρόσωπο
στην πρώτη Ανοιξιάτικη εικόνα που έχω φυλαγμένη στο
μυαλό μου. Ίσως γιατί εκεί που έμενε υπήρχε ένα
δέντρο που όταν άνθιζε γέμιζε ο τόπος γύρη και μέλισσες.
Τάκης: Ο κολλητός μου στο νηπιαγωγείο, με βοηθούσε να δέρνω τον
ψηλό τον Θοδωρή.
Θοδωρής: Ο αντίζηλος, μου έλεγε ότι θα παντρευτεί
τη Μαρία, μόνο και μόνο για να τις τρώει, χαχαχα.
Λιλή: Φίλη της Μαρίας, της έδωσα μια μαργαρίτα για να ζηλέψει
η Μαρία χαχα Η πιο σκανταλιάρα κοπέλα του νηπιαγωγείου.
Κλείνω την περίοδο "Νηπιαγωγείο" σημειώνοντας ό,τι στο νηπιαγωγείο
φόρεσα πρώτη φορά κουστούμι -για να απαγγείλω το ποίημά μου-
και πρώτη φορά που ξεπόρτισα από το σπίτι διανύοντας άνευ συνοδού και
σε καθημερινή βάση μια απόσταση 1.5 χλμ.
Θάνος: Το νέο θύμα, στην Α`,Β` και Γ`Δημοτικού,
λόγω ύψους, τον καβαλάγαμε για να μας πηγαίνει καλικούτσα.
Εννοείται ότι δεν μας πέρναγε κανείς κάθε φορά που βάζαμε αγώνες στις γαϊδουροκαβαλαρίες.
Σπύρος: Μαζί με τον Τάκη ήμασταν η καλύτερη και η ταχύτερη
ομάδα στο κυνηγητό. Πολλές φορές οι τρεις μας αποτελούσαμε το
αντιπροσωπευτικό team των αγοριών εναντίον των κοριτσιών.
Κα Αντωνία: Τρία χρόνια την είχαμε, θυμάμαι το κλάμα που
ρίξαμε όταν την αποχωριστήκαμε στην Δ` Δημοτικού.
Μας είχε λιώσει στο γράψιμο -αντιγραφή από τον πίνακα-την ριμάδα
την Πατριδογνωσία...που να ξέραμε τι ξεπούλημα θα έτρωγε η καημένη η πατρίδα.
Νίκος: Ο νέος φίλος και γείτονας στην Τρίτη Δημοτικού.
Τον γλύτωσα από έναν επιδειξία συμμαθητή μας που έλεγε πως ήξερε καράτε.
Έφυγε σούμπιτος μαζί με 4-5 θρανία και ηρέμησε.
Στην τάξη μου τσαμπουκάδες δεν περνούσαν,όποιος έκανε μαγκιές
έτρωγε ομαδικό φατούρο ή άλλαζε τάξη.
Κώστας-Βασίλης:αδέλφια ΑΕΚΑΡΕΣ μαζί με τον Αργύρη και τον Αλέκο
ήταν οι φίλοι της γειτονιάς μου στη Φολόης.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη μέρα που κερδίσαμε την Κ.Π.Ρ και
βγήκαμε στο δρόμο και φωνάζαμε εκστασιασμένοι...
Αλέκος: ο προαναφερόμενος γείτονας, ο μόνος που θυμάμαι
να με περνάει στην ταχύτητα...για πλάκα!(και με σκαρπίνι!)
Γιώργος: Ένα χρόνο μεγαλύτερος, τον σεβόμουνα, είχε κάτι το ηγετικό
στο στυλ του. Τον θυμάμαι που περπατούσε σαν τον κουτσό πατέρα του
ενώ αυτός δεν ήταν κουτσός.
Κατερίνα-Αμαλία: Τα κορίτσια που πάντα έπαιζαν σχοινάκι και ποτέ δε
μας έδιναν σημασία. Μάλλον θα έφταιγε ο παππούς τους,ο κυρ-Βασίλης,
που μας είχε πάντοτε στη μπούκα.
Μανώλης - Σήφης: Αδέρφια με μικρή διαφορά ηλικίας 1-2
χρόνια, παίζαμε μπάλα μαζί μέχρι που ο Μανώλης στον πετροπόλεμο
με την επάνω γειτονιά στράφηκε εναντίον μας και μου άνοιξε το κεφάλι.
Ήταν η πρώτη μου συγχώρεση σε άνθρωπο...
Άρης: Ιδιαίτερη περίπτωση. Αξιόλογο παιδί. Άριστος σκακιστής, άριστος
μαθητής, και καλός επιστήμονας στην πορεία.
Τόλης: Το παιδί του μπαλκονιού. Μα όποτε κι αν κατέβαινα στον δρόμο του για να
προσκαλέσω σε μεγάλο ομαδικό παιχνίδι εκείνος ήταν στο μπαλκόνι και κλώτσαγε μια μπάλα.
Βάσω: Η καψούρα μου στην Δ` Δημοτικού. Η καλύτερη μαθήτρια μακράν,
με τα ομορφότερα μάτια, με τα πιο καλοσχηματισμένα χείλη...μα τόσο απόμακρη.
Δεν άκουσα καλά λόγια για τα εφηβικά της χρόνια...κρίμα.
Γιάννης: Ένα χρόνο μεγαλύτερος, παίζαμε τακτικά μπαλίτσα. Η μάνα του έπεισε
την μάνα μου να με γράψει στη Σιβιτανίδειο σχολή.
Ηλίας: Ο εγγονός της σπιτονοικοκυράς μας. Τρελή φαντασία, όποτε ξεκινούσε να λέει
ιστορίες γελάγαμε ασταμάτητα.
Πέρσα: Το  κορίτσι με την αγορίστικη φωνή και τα μεγάλα μάτια.
Μάζευε τα κορίτσια για να παίξουμε μήλα.
Πέτρος: Αεκάρα κι αυτός. Καλός φίλος. Από τα λίγα παιδιά που συνέχιζα να βλέπω
κι αφότου άλλαξα γειτονιά.Παίξαμε και μπάλα μαζί για λίγο.
Έρχονταν με τα πόδια 3 χιλιόμετρα δρόμο για να κάνει προπόνηση, δεν άντεξε.
Στράτος: Περνούσε κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι μου στο δρόμο για το σχολείο,
πολλές φορές κατεβαίναμε μαζί.
Χρήστος: Δευτεροξάδερφος. Παιχταράς. Μαλλιάς. Αλητάμπουρας.
Ελπίζω να είναι καλά, έχω καιρό να μάθω νέα του.
Κύριος Γιάννης: Δάσκαλος στην Τετάρτη Δημοτικού.
Δάσκαλος και παιδοψυχολόγος η ειδικότης του...ναι καλά.
Αυτός δεν είχε βέργα για ξύλο, ήταν πιο προχωρημένος.
Αν σε έπιανε αδιάβαστο σε σήκωνε από τα πέτα και σε
ταρακούναγε μέχρι να κατουρηθείς από το φόβο σου...
Κι είχε μια εμμονή να με λέει "Τζοβάνι"...η μόνη τάξη
που πήρα βαθμό 7.
Γιώργος: Το αγρίμι της γειτονιάς. Μεγάλωνε με μια κάπως ηλικιωμένη κυρία
που την έλεγε μαμά...είχαμε παίξει πολύ ξύλο.
Θυμάμαι η πρώτη μας συνάντηση ήταν πολύ περιπετειώδης.
Είχε κουτουπώσει ένα μικροκαμωμένο παιδάκι που φώναζε απεγνωσμένα βοήθεια.
Όταν του ζήτησα να σταματήσει με κοίταξε ειρωνικά και με ρώτησε:
"Γιατί ρε τι θα μου κάνεις;"
Όταν τον συνάντησα μετά από 20 χρόνια ακόμα θυμόνταν τις παντοφλιές που
του είχα δώσει τότε.
Γιώργος-Κώστας: ΑΕΚΑΡΕΣ κι αυτά τα αδέρφια
Ο Κώστας ήταν το θύμα της προηγούμενης ιστορίας.
Θυμάμαι κάποια καλοκαιρινή ανέμελη μέρα πως είχαμε ανοίξει έναν λάκκο,
πολύ βαθύ, στην αλάνα μας, και ο Κώστας πήδηξε μέσα να κρυφτεί...
από ποιον δε θυμάμαι.
Μετά όμως, που δεν έφτανε να βγει, έγινε ο χαμός.
Για να τον συνεφέρω από το κλάμα του, θυμάμαι πως, πήδηξα μέσα κι εγώ
κι έκανα πλάκα στον πατέρα μου που εκείνη την ώρα γύριζε από τη δουλειά.
Φώναζα "Μπαμπά" κι εκείνος κοίταζε σαν χάνος γύρω-γύρω ψάχνοντάς με.
Γέλια ο Κώστας...

Ήρθε ο καιρός που έχτισαν οι γονείς μου το σπίτι μας κι έπρεπε
να φύγουμε από τη γειτονιά εκείνη...τι πίκρα.
Μετακόμιση με ένα τρίκυκλο που είχε πάρει πατέρας μου
κοψοχρονιά από έναν γνωστό γνωστού, κι εγώ μέρα παρά μέρα
να πηγαίνω με το ποδήλατο κλεφτά να βρω τους φίλους μου.
Άργησα να συνηθίσω τη νέα μας γειτονιά.

Ήταν καλοκαίρι του `79 κι ένα καινούργιο κεφάλαιο
στη ζωή μου είχε ξεκινήσει...

Τέλος Α` μέρους.

Jollie Κυνηγητό με τη μπάλα

Όπως και σ`όλες τις υπόλοιπες γειτονιές,
έτσι και στη δική μας εκτός των αγοριών
υπήρχαν και τα κορίτσια που αναζητούσαν
λίγη δράση στους δρόμους της.
 Αν και οι εποχές τις ήθελαν να είναι οι
βοηθοί στη νοικοκυροσύνη της μάνας, σαν παιδιά
κι εκείνες απαιτούσαν τη δική τους ώρα και το δικό
 τους χώρο στο παιχνίδι. Έτσι τύχαινε στη μια
άκρη του δρόμου να παίζουν τα κορίτσια με το
λάστιχο ή το σχοινάκι τους ή εκείνο το παιχνίδι με τα χέρια-
πως το έλεγαν δε θυμάμαι-εκείνο που τραγουδούσαν
και χτυπούσαν παλαμάκια σε συνδυασμούς μεταξύ τους-
και στην άλλη άκρη του δρόμου εμάς να παίζουμε
ποδόσφαιρο χτυπώντας τις κατά λάθος με τη μπάλα.
 Θυμάμαι πάντα να έχουμε ένα θέμα "πολέμου"
των δύο φύλων, χαχα, ξεκινώντας την πρόκληση με το
τσίριγμα στο τραγούδι "Το μικρό καράβι"..."-κι ο κλήρος
πέφτει στα αγόρια που ήταν σαν μπαμπόγεροι"...
 Όμορφα χρόνια.
Πέρα από την κόντρα υπήρξε βέβαια και το κοινό παιχνίδι.
Είτε ήταν κρυφτό, είτε κυνηγητό, παίζαμε με ιδιαίτερο
ενθουσιασμό και ανταγωνισμό προκειμένου να αποδείξουμε
την αξία μας - τουλάχιστον στο κορίτσι που μας ενδιέφερε-
κι αυτός ο ανταγωνισμός πολλές φορές έφερνε και τις
προβλεπόμενες κόντρες ανάμεσα στα αγόρια.
Α! βρε Βασούλα πόσες καρδιές είχες κάψει...

Ένα κοινό παιχνίδι που δυστυχώς μάλλον έχει εκλείψει
ήταν το αποκαλούμενο "Ζολί" (jollie).

Χωριζόμασταν σε ομάδες, είτε ανάμεικτες,
είτε σε αγόρια-κορίτσια, και στήναμε μία στήλη από
κομμάτια μαρμάρου ίδιου αριθμού με τον αριθμό παικτών
της κάθε ομάδας.(Ξαπλωτά το ένα πάνω στο άλλο)
Μετρούσαμε δέκα βήματα και βάζαμε γραμμή ρίψης.
Παίρναμε τη μπάλα και ρίχναμε εναλλάξ μέχρις ότου
κάποιος να ρίξει έστω κι ένα μάρμαρο από τη στήλη.
Αυτομάτως η ομάδα που αστοχούσε έπρεπε να πάρει τη μπάλα
και να κυνηγήσει την αντίπαλη ομάδα που είχε ρίξει τη στήλη.
Σκοπός της ομάδας που έριχνε τη στήλη ήταν να ξαναστήσει
τα μάρμαρα. Όταν το πετύχαινε αυτό αναφωνούσαν όλοι τη λέξη
"ζολί" και κέρδιζαν.
Αν η αντίπαλη ομάδα προλάβαινε να χτυπήσει με τη μπάλα
τους παίκτες, πριν καταφέρουν να στήσουν τη στήλη τότε
κέρδιζαν εκείνοι.

Ξεχασμένα παιχνίδια.

Ξεχασμένα παιχνίδια.

Και να`μαστε εδώ. Στην εποχή της υψηλής τεχνολογίας.
Σε μια εποχή που η διασκέδαση γίνεται δια μέσου μιας
ηλεκτρονικής συσκευής,σε μια στημένη ηλεκτρονική
πραγματικότητα. Έχει μια γλύκα ,δε λέω. Έχει ένα
μικρό ενδιαφέρον, μια πώρωση για κάποιους, μια μανία για
τους ασθενέστερους...
Είναι μια μοντέρνα απόδραση από την πικρή καθημερινότητα.
Έχει χρώματα φωτεινά κι ενίοτε ψυχεδελικά που σε ταξιδεύουν
σε κόσμους τρισδιάστατους. Ήχους που παράγονται σε υψηλή
ποιότητα κι ακουστική,που σε περιβάλλουν στην κάθε σου κίνηση.
Κι όμως, παρ`όλα αυτά, η τεχνολογία δεν έχει καταφέρει
αυτό που είχαν τα παιχνίδια της γενιάς μας.
Το δρόμο, την πλατεία, τις φωνές μας, τους καυγάδες μας,
τους φίλους μας, τους γκρινιάρηδες παππούδες που
ενοχλούσαμε, τους αντίζηλους από την άλλη γειτονιά...
Δεν υπήρχαν κομπιούτερς, κινητά, πλεηστέησον, νιτέντο
σκατέντο και τέτοιες αηδίες (όπως λέει κι η μάνα μου χαχα).
Εμείς παίρναμε 2 τσιγκάκια και παίζαμε με τις ώρες στο
περβάζι του πεζοδρομίου...
Παίρναμε 5 πέτρες και παίζαμε πεντόβολα.
Είχαμε παιχνίδια που δε μας έφταναν οι ώρες της ημέρας
για να τα χορτάσουμε.
Τέλος πάντων,δε θέλω να γίνω κουραστικός και να τα καταγράψω
μόνο εγώ.
Να, λέω απλά να κάνω την αρχή.
Να γράψω για ένα παιχνίδι που παίζαμε τότε, τα αγόρια ως
επί τω πλείστον, και γίνονταν ο χαμός.

Ομάδες ή αμάδες

Το παιχνίδι αυτό μπορεί να παιχτεί από 3-10 παίκτες  και παραπάνω.
Εμείς παίζαμε συνήθως πάνω από 6 παιδιά κάθε φορά.
Παίρναμε κομμάτια μάρμαρο σε μέγεθος παλάμης και τα στήναμε
όρθια σε οριζόντια διάταξη στο πλάτος του δρόμου. Για να σας
βοηθήσω να το φανταστείτε σαν εικόνα, τα στήναμε όπως θα στήναμε
ένα γκολπόστ για να βαρέσουμε σουτάκια. Το ένα κομμάτι δίπλα
στο άλλο και μάλιστα με μετρημένες αποστάσεις χαχα με τα παιδικά
δακτυλάκια μας...δυο δάκτυλα ανάμεσά τους.
Αν οι παίκτες ήταν 6 τότε τα μάρμαρα θα ήταν κι αυτά 6 και
διατηρούσαμε την αναλογία όσοι κι αν παίζαμε.
Μετρούσαμε 20 βήματα και χαράζαμε μια γραμμή ορίζοντας το ως το σημείο ρίψεως.
Ο κάθε παίκτης είχε μια πέτρα που θα μπορούσε να κυλήσει
στο δρόμο έτσι ώστε να μπορέσει να χτυπήσει τα στημένα μάρμαρα.
Περιττό να σας πω πως όλοι είχαμε μια ντουζίνα βότσαλα φυλαγμένα
στο σπίτι γι αυτή τη δουλειά...άσχετα αν τα είχαμε στη μόστρα
για ντεκόρ (καλαθάκια,βάζα,κ.τ.λ) χαχα.
Το ζητούμενο του παιχνιδιού ήταν η επιτυχία στο σημάδι.
Το είδος προς πληρωμή ήταν συνήθως περιοδικά και τα υπολογίζαμε
με την τιμή τους.
Το καλύτερο σημάδι ήταν το πρώτο από αριστερά μάρμαρο,ο άσσος!
Αν τον πετύχαινες,κέρδιζες τους πάντες!
Από κει και μετά αν δεν υπήρχε επιτυχία στον άσσο, κέρδιζε αυτός
που είχε χτυπήσει το κοντινότερο.
Το παιχνίδι είναι διασκεδαστικό αρκεί να λαμβάνονται κάποια μέτρα
προστασίας. Δεν παίζουμε δίπλα σε παρκαρισμένα αμάξια,κοντά σε
τζαμαρίες, κι οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να πάθει ζημιά από τις
"ακυβέρνητες" πέτρες.
Εννοείται ότι δε στέκεται κανείς, μα κανείς, πίσω ή κοντά στο στόχο.

Ξέρω ότι οι νεότεροι που θα διαβάσετε το κείμενο ίσως δεν καταλάβετε
τον τρόπο του παιχνιδιού. Ίσως σκεφτείτε πως είναι ανώφελο να
παιχτεί και τώρα...
Περιοδικά φυλαγμένα για παίξιμο κανείς δεν έχει...
Ίσως αν βάζαμε ένα ευρώ ο καθένας, μια πίτσα ή κάτι άλλο.
Χωρίς σκοπό τη νίκη, έστω για μια φιλανθρωπία βρε αδερφέ.
Εγώ πάντως είμαι πρόθυμος κι έτοιμος να ξαναπαίξω...έχω φυλαγμένο
και το βότσαλό μου.

Υ.Γ.
Αύριο θα πούμε για κάποιο άλλο παιχνίδι.
Αν παίζατε κι εσείς κάποιο παιχνίδι που έχει ξεχαστεί μη διστάσετε,
γράψτε το με όποια εικόνα το θυμάστε.