Φίλοι που χάθηκαν

Μέρος Β

-Καλημέρα φίλε,πως σε λένε;
-Γιάννη,εσένα;
-Γιώργο.
-Τώρα ήρθες εδώ στη γειτονιά μας;
-Ναι, εδώ έμενε η γιαγιά μου και τώρα χτίσαμε το σπίτι μας, εδώ θα μένω
για πάντα...

Ο Γιώργος ήταν ένα συνομήλικο παιδί που στη συνέχεια έγινε κολλητός μου.
Θυμάμαι να με συστήνει σε όλη τη γειτονιά και να ξεκινάμε τα "κοντραρίσματα"
στα παιχνίδια για να δείξουμε ποιος ήταν ¨αρχηγός".
Αμέτρητες ώρες παιχνιδιού, πότε στον ένα δρόμο, πότε στον άλλο.
Κάποιες φορές τα αγόρια μαζευόμασταν και πηγαίναμε στο Άλσος να παίξουμε
ποδόσφαιρο. Ήταν ένα μεγάλο κτήμα που το λέγαμε "ζουμπουλάκια" εκεί που
βρίσκεται το εκθεσιακό κέντρο τώρα. Παίζαμε στα κλεφτά, μες στα γρασίδια
και στα ζουμπούλια. Εννοείται ότι ήταν ιδιωτικός χώρος τότε και τρώγαμε
το ανάλογο κυνήγι από τον ιδιοκτήτη.
Αλλαγή γειτονιάς, αλλαγή συνηθειών.
Όσο ποδήλατο θυμάμαι έκανα στους δρόμους της παλιάς γειτονιάς, τόσο το
παράτησα στη νέα. Ίσως έφταιγε το γεγονός πως στην καινούργια γειτονιά
υπήρχε περισσότερη κίνηση στους δρόμους. Ίσως πάλι να έφταιγε που μεγάλωνα
και ήθελα να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα.

Πρώτη μέρα στο νέο σχολείο.
Το σχολείο αυτό ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μας, εν αντιθέσει με το παλιό που
έπρεπε να ξεκινάω ένα 20λεπτο νωρίτερα για να είμαι στην ώρα μου.
Το κτίριο ήταν σπίτι πριν γίνει σχολείο, και ήταν αρκετά παλιό.
Μόλις πέρυσι ανακάλυψα πως στη θέση του έχει χτιστεί μια πολυκατοικία.
Έχοντας λοιπόν, τη συνοδεία της μάνας θυμάμαι να στέκομαι αποσβολωμένος
κοιτάζοντας τα παιδιά που ήδη είχαν ξεκινήσει το παιχνίδι στο προαύλιο.
Ήρθε ο Γιώργος, μας καλημέρισε και με πήρε να με γνωρίσει στους συμμαθητές μας.
Από δω η Βάσω, η Καίτη, η Ελένη, ο Νίκος, ο Θανάσης, ο Χρήστος.
Παιδιά ο φίλος μου ο Γιάννης, θα είναι μαζί μας.
Ένα γνέψιμο, ένα δειλό "γειά" χμμ κι ένα μικρό τσίμπημα με τη ματιά της...
Δε θυμάμαι τι άλλο έκανα την πρώτη μέρα στο σχολείο παρά μόνο που παίζαμε
κυνηγητό μαζί της. Κάποιος μου είπε πως ήταν "φίλη" του Γιώργου, κάποιοι
μου είπαν πως ήταν χοροπηδηκτούλα μα δε μ`ένοιαζε γιατί ήταν εκεί κι εγώ
χαιρόμουν την κάθε στιγμή μαζί της. Έλξη, απίθανη λέξη.
Αυτό ήταν. Είχα πια καρφώσει στον πίνακα των μαγικών στιγμών τις πιο φρέσκες
εικόνες κι είχα πετάξει όλες τις παλιές.
Καλώς σας βρήκα φίλοι μου.

Στη διάρκεια των εφηβικών χρόνων έγινε και το σχετικό φιλτράρισμα στις φιλίες.
Έχοντας ξεκινήσει την ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο μαζί με τον Γιώργο
δημιουργήθηκε με την προσθήκη του Τάκη και του Αντώνη η γκαγκουροπαρέα*.

* http://ioannis69.blogspot.gr/2012/09/takis_11.html
Είχαμε θυμάμαι και τον Ενεδούλη που ως μεγαλύτερος μας έδινε τα φώτα του,
αλλά χωρίς να είναι κολλητός μας. Κάποια στιγμή έφυγε στην Ολλανδία και τον
χάσαμε.
Ευτυχώς που η δύναμη της παρέας, μα και το ποδόσφαιρο, μας κράτησαν μακριά
από τις "κακές" παρέες και τις κακές συνήθειές τους.
Μετά ήρθαν τα κορίτσια στη ζωή μας και άλλαξαν οι προτεραιότητες.
Κάναμε νέα στέκια, μακριά από τη γειτονιά μας.
Έπειτα πήγαμε φαντάροι...
Από τη γειτονιά ήδη κάποιοι έχουν "φύγει" από υπερβολική δόση, κάποιοι είναι
φυλακή, κάποιοι μεγαλούργησαν στο μουσικό στερέωμα, κάποιοι έγιναν κορυφαίοι
επιστήμονες, κάποιοι έφυγαν σε άλλες γειτονιές...
Και κάπως έτσι σκορπίσαμε.