Ξεχασμένα παιχνίδια.

Ξεχασμένα παιχνίδια.

Και να`μαστε εδώ. Στην εποχή της υψηλής τεχνολογίας.
Σε μια εποχή που η διασκέδαση γίνεται δια μέσου μιας
ηλεκτρονικής συσκευής,σε μια στημένη ηλεκτρονική
πραγματικότητα. Έχει μια γλύκα ,δε λέω. Έχει ένα
μικρό ενδιαφέρον, μια πώρωση για κάποιους, μια μανία για
τους ασθενέστερους...
Είναι μια μοντέρνα απόδραση από την πικρή καθημερινότητα.
Έχει χρώματα φωτεινά κι ενίοτε ψυχεδελικά που σε ταξιδεύουν
σε κόσμους τρισδιάστατους. Ήχους που παράγονται σε υψηλή
ποιότητα κι ακουστική,που σε περιβάλλουν στην κάθε σου κίνηση.
Κι όμως, παρ`όλα αυτά, η τεχνολογία δεν έχει καταφέρει
αυτό που είχαν τα παιχνίδια της γενιάς μας.
Το δρόμο, την πλατεία, τις φωνές μας, τους καυγάδες μας,
τους φίλους μας, τους γκρινιάρηδες παππούδες που
ενοχλούσαμε, τους αντίζηλους από την άλλη γειτονιά...
Δεν υπήρχαν κομπιούτερς, κινητά, πλεηστέησον, νιτέντο
σκατέντο και τέτοιες αηδίες (όπως λέει κι η μάνα μου χαχα).
Εμείς παίρναμε 2 τσιγκάκια και παίζαμε με τις ώρες στο
περβάζι του πεζοδρομίου...
Παίρναμε 5 πέτρες και παίζαμε πεντόβολα.
Είχαμε παιχνίδια που δε μας έφταναν οι ώρες της ημέρας
για να τα χορτάσουμε.
Τέλος πάντων,δε θέλω να γίνω κουραστικός και να τα καταγράψω
μόνο εγώ.
Να, λέω απλά να κάνω την αρχή.
Να γράψω για ένα παιχνίδι που παίζαμε τότε, τα αγόρια ως
επί τω πλείστον, και γίνονταν ο χαμός.

Ομάδες ή αμάδες

Το παιχνίδι αυτό μπορεί να παιχτεί από 3-10 παίκτες  και παραπάνω.
Εμείς παίζαμε συνήθως πάνω από 6 παιδιά κάθε φορά.
Παίρναμε κομμάτια μάρμαρο σε μέγεθος παλάμης και τα στήναμε
όρθια σε οριζόντια διάταξη στο πλάτος του δρόμου. Για να σας
βοηθήσω να το φανταστείτε σαν εικόνα, τα στήναμε όπως θα στήναμε
ένα γκολπόστ για να βαρέσουμε σουτάκια. Το ένα κομμάτι δίπλα
στο άλλο και μάλιστα με μετρημένες αποστάσεις χαχα με τα παιδικά
δακτυλάκια μας...δυο δάκτυλα ανάμεσά τους.
Αν οι παίκτες ήταν 6 τότε τα μάρμαρα θα ήταν κι αυτά 6 και
διατηρούσαμε την αναλογία όσοι κι αν παίζαμε.
Μετρούσαμε 20 βήματα και χαράζαμε μια γραμμή ορίζοντας το ως το σημείο ρίψεως.
Ο κάθε παίκτης είχε μια πέτρα που θα μπορούσε να κυλήσει
στο δρόμο έτσι ώστε να μπορέσει να χτυπήσει τα στημένα μάρμαρα.
Περιττό να σας πω πως όλοι είχαμε μια ντουζίνα βότσαλα φυλαγμένα
στο σπίτι γι αυτή τη δουλειά...άσχετα αν τα είχαμε στη μόστρα
για ντεκόρ (καλαθάκια,βάζα,κ.τ.λ) χαχα.
Το ζητούμενο του παιχνιδιού ήταν η επιτυχία στο σημάδι.
Το είδος προς πληρωμή ήταν συνήθως περιοδικά και τα υπολογίζαμε
με την τιμή τους.
Το καλύτερο σημάδι ήταν το πρώτο από αριστερά μάρμαρο,ο άσσος!
Αν τον πετύχαινες,κέρδιζες τους πάντες!
Από κει και μετά αν δεν υπήρχε επιτυχία στον άσσο, κέρδιζε αυτός
που είχε χτυπήσει το κοντινότερο.
Το παιχνίδι είναι διασκεδαστικό αρκεί να λαμβάνονται κάποια μέτρα
προστασίας. Δεν παίζουμε δίπλα σε παρκαρισμένα αμάξια,κοντά σε
τζαμαρίες, κι οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να πάθει ζημιά από τις
"ακυβέρνητες" πέτρες.
Εννοείται ότι δε στέκεται κανείς, μα κανείς, πίσω ή κοντά στο στόχο.

Ξέρω ότι οι νεότεροι που θα διαβάσετε το κείμενο ίσως δεν καταλάβετε
τον τρόπο του παιχνιδιού. Ίσως σκεφτείτε πως είναι ανώφελο να
παιχτεί και τώρα...
Περιοδικά φυλαγμένα για παίξιμο κανείς δεν έχει...
Ίσως αν βάζαμε ένα ευρώ ο καθένας, μια πίτσα ή κάτι άλλο.
Χωρίς σκοπό τη νίκη, έστω για μια φιλανθρωπία βρε αδερφέ.
Εγώ πάντως είμαι πρόθυμος κι έτοιμος να ξαναπαίξω...έχω φυλαγμένο
και το βότσαλό μου.

Υ.Γ.
Αύριο θα πούμε για κάποιο άλλο παιχνίδι.
Αν παίζατε κι εσείς κάποιο παιχνίδι που έχει ξεχαστεί μη διστάσετε,
γράψτε το με όποια εικόνα το θυμάστε.