Στιγμές χαράς κι ανεμελιάς, παλιές γειτονιές, φίλους που χάθηκαν.
Όμως κάποια πρόσωπα δεν είναι ξεχασμένα.
Δε ξέρω αν με αξιώσει η τύχη ή ο Θεός να συναντήσω κάποιον
ή κάποια άτομα από τα χρόνια αυτά, αλλά δεν σας κρύβω πως σιγά-σιγά
άρχισα να "σκαλίζω" στις μηχανές αναζήτησης ψάχνοντας ονόματα που ακόμα θυμάμαι.
Ξέρω πως δε σας αφορούν τα πρόσωπα αυτά καθ`αυτά, αλλά πιστεύω
πως αν διαβάσετε την ιστορία του καθενός θα βρείτε κοινά στοιχεία,
ίδιες στιγμές, ίσως ακόμα και τις ιδιομορφίες που είχαν και οι δικοί σας φίλοι.
Ξεκινάω με βάση τη χρονική στιγμή κι όχι με το βαθμό φιλίας...
Μαρία: Η καψούρα του νηπιαγωγείου. Είναι το πρόσωπο
στην πρώτη Ανοιξιάτικη εικόνα που έχω φυλαγμένη στο
μυαλό μου. Ίσως γιατί εκεί που έμενε υπήρχε ένα
δέντρο που όταν άνθιζε γέμιζε ο τόπος γύρη και μέλισσες.
Τάκης: Ο κολλητός μου στο νηπιαγωγείο, με βοηθούσε να δέρνω τον
ψηλό τον Θοδωρή.
Θοδωρής: Ο αντίζηλος, μου έλεγε ότι θα παντρευτεί
τη Μαρία, μόνο και μόνο για να τις τρώει, χαχαχα.
Λιλή: Φίλη της Μαρίας, της έδωσα μια μαργαρίτα για να ζηλέψει
η Μαρία χαχα Η πιο σκανταλιάρα κοπέλα του νηπιαγωγείου.
Κλείνω την περίοδο "Νηπιαγωγείο" σημειώνοντας ό,τι στο νηπιαγωγείο
φόρεσα πρώτη φορά κουστούμι -για να απαγγείλω το ποίημά μου-
και πρώτη φορά που ξεπόρτισα από το σπίτι διανύοντας άνευ συνοδού και
σε καθημερινή βάση μια απόσταση 1.5 χλμ.
Θάνος: Το νέο θύμα, στην Α`,Β` και Γ`Δημοτικού,
λόγω ύψους, τον καβαλάγαμε για να μας πηγαίνει καλικούτσα.
Εννοείται ότι δεν μας πέρναγε κανείς κάθε φορά που βάζαμε αγώνες στις γαϊδουροκαβαλαρίες.
Σπύρος: Μαζί με τον Τάκη ήμασταν η καλύτερη και η ταχύτερη
ομάδα στο κυνηγητό. Πολλές φορές οι τρεις μας αποτελούσαμε το
αντιπροσωπευτικό team των αγοριών εναντίον των κοριτσιών.
Κα Αντωνία: Τρία χρόνια την είχαμε, θυμάμαι το κλάμα που
ρίξαμε όταν την αποχωριστήκαμε στην Δ` Δημοτικού.
Μας είχε λιώσει στο γράψιμο -αντιγραφή από τον πίνακα-την ριμάδα
την Πατριδογνωσία...που να ξέραμε τι ξεπούλημα θα έτρωγε η καημένη η πατρίδα.
Νίκος: Ο νέος φίλος και γείτονας στην Τρίτη Δημοτικού.
Τον γλύτωσα από έναν επιδειξία συμμαθητή μας που έλεγε πως ήξερε καράτε.
Έφυγε σούμπιτος μαζί με 4-5 θρανία και ηρέμησε.
Στην τάξη μου τσαμπουκάδες δεν περνούσαν,όποιος έκανε μαγκιές
έτρωγε ομαδικό φατούρο ή άλλαζε τάξη.
Κώστας-Βασίλης:αδέλφια ΑΕΚΑΡΕΣ μαζί με τον Αργύρη και τον Αλέκο
ήταν οι φίλοι της γειτονιάς μου στη Φολόης.
Ποτέ δε θα ξεχάσω τη μέρα που κερδίσαμε την Κ.Π.Ρ και
βγήκαμε στο δρόμο και φωνάζαμε εκστασιασμένοι...
Αλέκος: ο προαναφερόμενος γείτονας, ο μόνος που θυμάμαι
να με περνάει στην ταχύτητα...για πλάκα!(και με σκαρπίνι!)
Γιώργος: Ένα χρόνο μεγαλύτερος, τον σεβόμουνα, είχε κάτι το ηγετικό
στο στυλ του. Τον θυμάμαι που περπατούσε σαν τον κουτσό πατέρα του
ενώ αυτός δεν ήταν κουτσός.
Κατερίνα-Αμαλία: Τα κορίτσια που πάντα έπαιζαν σχοινάκι και ποτέ δε
μας έδιναν σημασία. Μάλλον θα έφταιγε ο παππούς τους,ο κυρ-Βασίλης,
που μας είχε πάντοτε στη μπούκα.
Μανώλης - Σήφης: Αδέρφια με μικρή διαφορά ηλικίας 1-2
χρόνια, παίζαμε μπάλα μαζί μέχρι που ο Μανώλης στον πετροπόλεμο
με την επάνω γειτονιά στράφηκε εναντίον μας και μου άνοιξε το κεφάλι.
Ήταν η πρώτη μου συγχώρεση σε άνθρωπο...
Άρης: Ιδιαίτερη περίπτωση. Αξιόλογο παιδί. Άριστος σκακιστής, άριστος
μαθητής, και καλός επιστήμονας στην πορεία.
Τόλης: Το παιδί του μπαλκονιού. Μα όποτε κι αν κατέβαινα στον δρόμο του για να
προσκαλέσω σε μεγάλο ομαδικό παιχνίδι εκείνος ήταν στο μπαλκόνι και κλώτσαγε μια μπάλα.
Βάσω: Η καψούρα μου στην Δ` Δημοτικού. Η καλύτερη μαθήτρια μακράν,
με τα ομορφότερα μάτια, με τα πιο καλοσχηματισμένα χείλη...μα τόσο απόμακρη.
Δεν άκουσα καλά λόγια για τα εφηβικά της χρόνια...κρίμα.
Γιάννης: Ένα χρόνο μεγαλύτερος, παίζαμε τακτικά μπαλίτσα. Η μάνα του έπεισε
την μάνα μου να με γράψει στη Σιβιτανίδειο σχολή.
Ηλίας: Ο εγγονός της σπιτονοικοκυράς μας. Τρελή φαντασία, όποτε ξεκινούσε να λέει
ιστορίες γελάγαμε ασταμάτητα.
Πέρσα: Το κορίτσι με την αγορίστικη φωνή και τα μεγάλα μάτια.
Μάζευε τα κορίτσια για να παίξουμε μήλα.
Πέτρος: Αεκάρα κι αυτός. Καλός φίλος. Από τα λίγα παιδιά που συνέχιζα να βλέπω
κι αφότου άλλαξα γειτονιά.Παίξαμε και μπάλα μαζί για λίγο.
Έρχονταν με τα πόδια 3 χιλιόμετρα δρόμο για να κάνει προπόνηση, δεν άντεξε.
Στράτος: Περνούσε κάθε μέρα μπροστά από το σπίτι μου στο δρόμο για το σχολείο,
πολλές φορές κατεβαίναμε μαζί.
Χρήστος: Δευτεροξάδερφος. Παιχταράς. Μαλλιάς. Αλητάμπουρας.
Ελπίζω να είναι καλά, έχω καιρό να μάθω νέα του.
Κύριος Γιάννης: Δάσκαλος στην Τετάρτη Δημοτικού.
Δάσκαλος και παιδοψυχολόγος η ειδικότης του...ναι καλά.
Αυτός δεν είχε βέργα για ξύλο, ήταν πιο προχωρημένος.
Αν σε έπιανε αδιάβαστο σε σήκωνε από τα πέτα και σε
ταρακούναγε μέχρι να κατουρηθείς από το φόβο σου...
Κι είχε μια εμμονή να με λέει "Τζοβάνι"...η μόνη τάξη
που πήρα βαθμό 7.
Γιώργος: Το αγρίμι της γειτονιάς. Μεγάλωνε με μια κάπως ηλικιωμένη κυρία
που την έλεγε μαμά...είχαμε παίξει πολύ ξύλο.
Θυμάμαι η πρώτη μας συνάντηση ήταν πολύ περιπετειώδης.
Είχε κουτουπώσει ένα μικροκαμωμένο παιδάκι που φώναζε απεγνωσμένα βοήθεια.
Όταν του ζήτησα να σταματήσει με κοίταξε ειρωνικά και με ρώτησε:
"Γιατί ρε τι θα μου κάνεις;"
Όταν τον συνάντησα μετά από 20 χρόνια ακόμα θυμόνταν τις παντοφλιές που
του είχα δώσει τότε.
Γιώργος-Κώστας: ΑΕΚΑΡΕΣ κι αυτά τα αδέρφια
Ο Κώστας ήταν το θύμα της προηγούμενης ιστορίας.
Θυμάμαι κάποια καλοκαιρινή ανέμελη μέρα πως είχαμε ανοίξει έναν λάκκο,
πολύ βαθύ, στην αλάνα μας, και ο Κώστας πήδηξε μέσα να κρυφτεί...
από ποιον δε θυμάμαι.
Μετά όμως, που δεν έφτανε να βγει, έγινε ο χαμός.
Για να τον συνεφέρω από το κλάμα του, θυμάμαι πως, πήδηξα μέσα κι εγώ
κι έκανα πλάκα στον πατέρα μου που εκείνη την ώρα γύριζε από τη δουλειά.
Φώναζα "Μπαμπά" κι εκείνος κοίταζε σαν χάνος γύρω-γύρω ψάχνοντάς με.
Γέλια ο Κώστας...
Ήρθε ο καιρός που έχτισαν οι γονείς μου το σπίτι μας κι έπρεπε
να φύγουμε από τη γειτονιά εκείνη...τι πίκρα.
Μετακόμιση με ένα τρίκυκλο που είχε πάρει πατέρας μου
κοψοχρονιά από έναν γνωστό γνωστού, κι εγώ μέρα παρά μέρα
να πηγαίνω με το ποδήλατο κλεφτά να βρω τους φίλους μου.
Άργησα να συνηθίσω τη νέα μας γειτονιά.
Ήταν καλοκαίρι του `79 κι ένα καινούργιο κεφάλαιο
στη ζωή μου είχε ξεκινήσει...
Τέλος Α` μέρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου