22 Ιουλίου σήμερα, της Αγίας Μαρκέλλας.
Η τυχερή μου μέρα.
1997
Η χρονιά που εγώ και η Χριστίνα παντρευτήκαμε.
Νέα κατοικία, Καλλιθέα. Κοντά στη μαμά της, Κουκάκι,
μα μακριά από τη δική μου δουλειά στο Περιστέρι.
Δύσκολα χρόνια, δε λέω, το παλεύαμε όπως μπορούσαμε.
Έπρεπε όμως να συνηθίσουμε τον καινούργιο τρόπο ζωής μας.
Το ίδιο δύσκολα, ως και σπάνια, μιλάω γι αυτά τα χρόνια.
Όταν γυρνάω τις σκέψεις σε κείνη την εποχή έρχεται
στο μυαλό ο μικρός αδερφός μου, ο Χρήστος.
Δουλεύαμε μαζί όλη μέρα στο μαγαζί και όμως, οι βίοι μας
δεν ήταν ίδιοι...
Ίσως να έφταιγαν τα σχεδόν 7 χρόνια διαφοράς
στην ηλικία.
Τελικά ούτε η τύχη μας ήταν ίδια...
1998
Μαρκέλλα στον κύκλο μας δεν υπήρχε ποτέ.
Η σχέση μου λοιπόν με αυτό το όνομα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Λέω σχεδόν, γιατί το μόνο σχετικό που γνώριζα
ήταν το Marcello χαχα (βλ. Marcello Mastroianni)
Στο καθημερινό δρομολόγιο της επιστροφής Περιστέρι-Καλλιθέα
έπαιρνα την "Καβάλας" και έστριβα στη Σπ. Πάτση δεξιά.
Όλο ευθεία στην Ορφέως δεξιά και τσουπ...Ρουφ!
Η Χαμοστέρνας ίσα κάτω μ`έβγαζε στο σπίτι στο τσάκαμπαμ...
Δρομολόγιο που πήγαινε σχεδόν μόνο του κάθε μέρα το μικρό μου λευκό Ιμπιζάκι.
Τρίτη 22 Ιούλη, δουλειά κομμένη.
Ο κόσμος είχε φύγει λόγω καύσωνα και ο μικρός μου έδωσε ρεπό
για το υπόλοιπο της μέρας. Στο δρόμο της επιστροφής στο
ράδιο άκουγα πως είχαν καεί 4 πυροσβέστες σε μια πυρκαγιά στον Καρέα,
μάλιστα ο ένας εκ των οποίων ήταν νεαρός εθελοντής...
Δεν πρόλαβα να κάνω το σταυρό μου καλά-καλά περνώντας έξω
από μια εκκλησία και ακούγοντας το κακό που είχε συμβεί.
Με την άκρη του ματιού μου βλέπω κάποιο αυτοκίνητο να έρχεται
με φορά από ένα στενό κάθετο στην πορεία μου.
Πάντα είχα καλά αντανακλαστικά, ακόμα τα γυμνάζω, το πόδι πάτησε
με δύναμη το πεντάλ του φρένου.
Τα λάστιχα ούρλιαξαν μέσα στην απογευματινή ηρεμία του καλοκαιριού.
Ούτε ABS υπήρχαν να βοηθήσουν ούτε αερόσακοι να μας σώσουν.
Ένα μικρό κόκκινο Φίατ είχε βρεθεί σταματημένο ακριβώς μπροστά μου.
Ακόμα θυμάμαι την έντρομη ματιά της κοπέλας που είχε μείνει μαρμαρωμένη
στη θέση του οδηγού.
Τα δυο αυτοκίνητα βρέθηκαν κάθετα σε απόσταση μικρότερη των 10 εκατοστών.
Η μυρωδιά από τα λάστιχα είχαν κάνει αποπνικτική την ατμόσφαιρα.
Ο κόσμος από τα γύρω καταστήματα και τους πάγκους που στήνονταν για το
πανηγύρι είχε μαζευτεί γύρω μας. Όλοι σταυροκοπιόντουσαν.
Ασυναίσθητα με όση ψυχραιμία μου είχε απομείνει άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω.
-Είσαι καλά; ρώτησα την πανικόβλητη κοπέλα.
-Συγνώμηηη... μου απάντησε με τρεμουλιαστή φωνή.
-Αφού δεν σκοτωθήκαμε, μη ζητάς συγνώμη.
-Να πάτε να ανάψετε ένα κεράκι στην εκκλησία!! είπε κάποιος που είδε
όλο το σκηνικό. Η Αγια-Μαρκέλλα σας προστάτεψε!
Είδα την απόσταση που χώριζε τα δυο αυτοκίνητα και συμφώνησα μαζί του.
Αυτό είναι παραπάνω από τύχη, σκέφτηκα.
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πήγα εκείνη τη στιγμή στην εκκλησία για να
ανάψω κεράκι. Το έκανα κάποια άλλη στιγμή με τον ίδιο βαθμό ευγνωμοσύνης.
Όσο τυχερός κι αν θέλω να νοιώθω γι αυτό που μου συνέβη θεωρώ
πως έχω την υποχρέωση να το μνημονεύω ως εφόδιο της λίγης πίστης που μου
έχει απομείνει.
Χρόνια πολλά
Η τυχερή μου μέρα.
1997
Η χρονιά που εγώ και η Χριστίνα παντρευτήκαμε.
Νέα κατοικία, Καλλιθέα. Κοντά στη μαμά της, Κουκάκι,
μα μακριά από τη δική μου δουλειά στο Περιστέρι.
Δύσκολα χρόνια, δε λέω, το παλεύαμε όπως μπορούσαμε.
Έπρεπε όμως να συνηθίσουμε τον καινούργιο τρόπο ζωής μας.
Το ίδιο δύσκολα, ως και σπάνια, μιλάω γι αυτά τα χρόνια.
Όταν γυρνάω τις σκέψεις σε κείνη την εποχή έρχεται
στο μυαλό ο μικρός αδερφός μου, ο Χρήστος.
Δουλεύαμε μαζί όλη μέρα στο μαγαζί και όμως, οι βίοι μας
δεν ήταν ίδιοι...
Ίσως να έφταιγαν τα σχεδόν 7 χρόνια διαφοράς
στην ηλικία.
Τελικά ούτε η τύχη μας ήταν ίδια...
1998
Μαρκέλλα στον κύκλο μας δεν υπήρχε ποτέ.
Η σχέση μου λοιπόν με αυτό το όνομα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Λέω σχεδόν, γιατί το μόνο σχετικό που γνώριζα
ήταν το Marcello χαχα (βλ. Marcello Mastroianni)
Στο καθημερινό δρομολόγιο της επιστροφής Περιστέρι-Καλλιθέα
έπαιρνα την "Καβάλας" και έστριβα στη Σπ. Πάτση δεξιά.
Όλο ευθεία στην Ορφέως δεξιά και τσουπ...Ρουφ!
Η Χαμοστέρνας ίσα κάτω μ`έβγαζε στο σπίτι στο τσάκαμπαμ...
Δρομολόγιο που πήγαινε σχεδόν μόνο του κάθε μέρα το μικρό μου λευκό Ιμπιζάκι.
Τρίτη 22 Ιούλη, δουλειά κομμένη.
Ο κόσμος είχε φύγει λόγω καύσωνα και ο μικρός μου έδωσε ρεπό
για το υπόλοιπο της μέρας. Στο δρόμο της επιστροφής στο
ράδιο άκουγα πως είχαν καεί 4 πυροσβέστες σε μια πυρκαγιά στον Καρέα,
μάλιστα ο ένας εκ των οποίων ήταν νεαρός εθελοντής...
Δεν πρόλαβα να κάνω το σταυρό μου καλά-καλά περνώντας έξω
από μια εκκλησία και ακούγοντας το κακό που είχε συμβεί.
Με την άκρη του ματιού μου βλέπω κάποιο αυτοκίνητο να έρχεται
με φορά από ένα στενό κάθετο στην πορεία μου.
Πάντα είχα καλά αντανακλαστικά, ακόμα τα γυμνάζω, το πόδι πάτησε
με δύναμη το πεντάλ του φρένου.
Τα λάστιχα ούρλιαξαν μέσα στην απογευματινή ηρεμία του καλοκαιριού.
Ούτε ABS υπήρχαν να βοηθήσουν ούτε αερόσακοι να μας σώσουν.
Ένα μικρό κόκκινο Φίατ είχε βρεθεί σταματημένο ακριβώς μπροστά μου.
Ακόμα θυμάμαι την έντρομη ματιά της κοπέλας που είχε μείνει μαρμαρωμένη
στη θέση του οδηγού.
Τα δυο αυτοκίνητα βρέθηκαν κάθετα σε απόσταση μικρότερη των 10 εκατοστών.
Η μυρωδιά από τα λάστιχα είχαν κάνει αποπνικτική την ατμόσφαιρα.
Ο κόσμος από τα γύρω καταστήματα και τους πάγκους που στήνονταν για το
πανηγύρι είχε μαζευτεί γύρω μας. Όλοι σταυροκοπιόντουσαν.
Ασυναίσθητα με όση ψυχραιμία μου είχε απομείνει άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω.
-Είσαι καλά; ρώτησα την πανικόβλητη κοπέλα.
-Συγνώμηηη... μου απάντησε με τρεμουλιαστή φωνή.
-Αφού δεν σκοτωθήκαμε, μη ζητάς συγνώμη.
-Να πάτε να ανάψετε ένα κεράκι στην εκκλησία!! είπε κάποιος που είδε
όλο το σκηνικό. Η Αγια-Μαρκέλλα σας προστάτεψε!
Είδα την απόσταση που χώριζε τα δυο αυτοκίνητα και συμφώνησα μαζί του.
Αυτό είναι παραπάνω από τύχη, σκέφτηκα.
Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πήγα εκείνη τη στιγμή στην εκκλησία για να
ανάψω κεράκι. Το έκανα κάποια άλλη στιγμή με τον ίδιο βαθμό ευγνωμοσύνης.
Όσο τυχερός κι αν θέλω να νοιώθω γι αυτό που μου συνέβη θεωρώ
πως έχω την υποχρέωση να το μνημονεύω ως εφόδιο της λίγης πίστης που μου
έχει απομείνει.
Χρόνια πολλά
