Νέος προορισμός

Ξυπνάς.
Ανοίγεις τα μάτια σου και τα αφήνεις να πάρουν φως.
Αφήνεις τις σκέψεις σου να πάρουν το πρώτο φτερούγισμα.
Ταξίδι ως τα όνειρα που πέρασαν.
Βαθιά ανάσα. Εδώ είσαι.
Έφτασες στην επόμενή σου μέρα.
Στην πρώτη γουλιά καφέ ξεσηκώνεσαι.
Βάζεις στοίχημα πως θα είναι καλύτερη
από την προηγούμενη.
Παίρνεις ένα χαρτί κι ένα μολύβι.
Σημειώνεις ότι έχεις να κάνεις.
Ξέρεις πως κάτι θα συμβεί και τα μισά δε θα γίνουν.
Ξέρεις πως τα μισά είναι ψέματα.
Ελπίζεις στις μισές αλήθειες.
Ευχή στην ελπίδα.
Μονάχος θέλει κότσια για να πετύχεις.
Χαθήκαν κι οι φίλοι.
Ευτυχώς δεν έχασες τη μπάλα.
Έχεις ακόμα από κάπου να κρατηθείς.
Να αισιοδοξήσεις. Να γελάσεις.
Έλα, είναι κι άλλοι στο ίδιο λούκι.
Και χειρότερα.
Αλλά είναι ακόμα εδώ.
Κοντά σου.
Όποτε εσύ το θελήσεις.
Πάντα.

Καλώς ήρθες.

Παγωτό της Άνοιξης

 

 

 

Είμαστε στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας εκδρομή με το σχολείο.Τέτοια εποχή θα ήταν, Άνοιξη, έκανε ζέστη το θυμάμαι καλά. Σίγουρα!
Περπατάμε χαζεύοντας τριγύρω τα περίχωρα του σταδίου.
Μαζί με εμάς είχαν έρθει κι άλλα 2-3 Λύκεια.
Φανταστείτε πόσος κόσμος -νεολαία- βρισκόταν στον φαρδύ δρόμο που πήγαινε προς τη θάλασσα.
Είμαστε μια παρέα 6-7 αγόρια και ξεκινάμε σκανάρισμα για κοπέλες.
ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ.
Ουρά για παγωτό. Κοπέλες στην ουρά. Όμορφες κοπέλες. Διάνα.
-Εδώ είμαστε!
-Πάμε να πάρουμε παγωτό;
-Άσε ρε θα φάμε την ώρα μας στην ουρά, δε λέει.
-Ναι ρε, ας κάτσουμε παραδίπλα να δούμε τα κορίτσια προς τα που θα πάνε.
-Μάγκες θα κάνουμε κατάσταση; Εγώ λέω να πάω σ`αυτές τις τρεις που πάνε προς τα κάτω.
-Έρχομαι κι εγώ μαζί σου. Η κατσαρομάλλα με κοίταξε.
-Οκ, εγώ θα μιλήσω στην ψηλή με το ξανθό μαλλί.
- Παίδες φύγαμε.
....
Λοιπόν ο τύπος που έκανε την πρώτη κίνηση - Ζυγούρης το όνομα- ήταν πάνω από 4-5 χρόνια μεγαλύτερός μας. Ήθελε να είναι αρχηγός! Μεγάλος πλακατζής και με χαρακτηριστικό θράσος. Μας δίδασκε...χαχαχα!
Κοντοστέκεται λοιπόν ο Ζυγούρης και κοιτάει την ξανθούλα επίμονα κι αδιάκριτα που έγλυφε το χωνάκι.
- Σ` αρέσει; τη ρωτάει σα να τη ζήλευε που το έτρωγε...
Χαζογελάνε οι φίλες της. Η κατσαρομάλλα με κοιτάει αινιγματικά. Εγώ παίρνω το ύφος του τελείως άσχετου γιατί ούτε που φανταζόμουνα τι θα της έλεγε στη συνέχεια....
-Δε μου είπες; απάντησέ μου, σ`αρέσει πολύ το παγωτό σου; την ρωτάει με ακόμα πιο άθλιο ύφος. Είμαστε όλοι έτοιμοι να σκάσουμε στα γέλια μόνο με τη σκέψη της τρέλας που κουβάλαγε.
-Ναι, μ`αρέσει, εσύ γιατί ρωτάς; του λέει με τάχα μου ύφος εκνευρισμένης.
-Να ήθελα να ήξερα αν δροσίζεσαι τώρα που το τρως...
Αρχίζω και σφίγγω τα χείλη μου περιμένοντας τη συνέχεια. Έχω καταλάβει ότι θα της πει εξυπνάδα κι όχι καμάκι και σκέφτομαι πως θα ξεφύγω να μην ξεφτιλιστώ μαζί του...
-Παγωτό είναι, γι αυτό το τρώμε για να μας δροσίζει! του απαντάει η κοπέλα που δείχνει να απολαμβάνει τη χαζή κόντρα.
-Χαζομάρες σε ρωτάω ε; της λέει με εντελώς χαζή φάτσα...
-εεεε του λέει σαν να συμφωνεί.
-Είμαι κρύος ε; συνεχίζει ο Ζυγούρης
-εεεε του ξαναλέει σαν να συμφωνεί
-Ποιος είναι πιο κρύος, το παγωτό ή εγώ; πες μου...της λέει με επιθετικό ύφος
-Εσύ!
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗΝ ΩΡΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΓΛΕΙΦΕΙΣ ΤΟ ΚΟΛΟΠΑΓΩΤΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΛΕΙΦΕΙΣ ΕΜΕΝΑ;;
Χαχαχα!!
Πεθάναμε στα γέλια. Ευτυχώς γέλασε και η κοπέλα. Της έπεσε από τα γέλια όσο παγωτό της είχε απομείνει. Ο Ζυγούρης της ζήτησε συγνώμη.
Συστηθήκαμε. Συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί. Φτάσαμε στον παγωτατζή.
Πήραμε όλοι παγωτά. Τα φάγαμε κοιτάζοντας τη θάλασσα κι έπειτα φύγαμε...

Another day in Paradise

Ταξίδι με το Μετρό σήμερα, Άγιος Ιωάννης (Ν.Κόσμος)- Πανεπιστήμιο. Λίγο χάζι περιμένοντας το τρένο. Ένα τρέιλερ που παίζει συνεχώς στις οθόνες του Μετρό με τραβάει να το δω. You in Greece...ο τίτλος. Δείχνει ένα σωρό ευτυχείς επισκέπτες να καταθέτουν το σεβασμό, το ενδιαφέρον τους κάποιοι και την αγάπη τους για την Ελλάδα την ιστορία της και τον πολιτισμό της...
Ωραίο σκέφτηκα, μπράβο...
Έφτασα στο Πανεπιστήμιο. Ένας γεράκος "τσισώνει" έναν θάμνο κρύβοντας το βλέμμα του ώστε να αποφύγει τα βλέμματα των περαστικών. Στα σκαλιά της Βιβλιοθήκης ένας νεότερος μεν αλλά ρακένδυτος "τσισώνει" τον τοίχο ζωγραφίζοντάς τον με καλλιτεχνική άποψη.
Περπάτημα στην Ασκληπιού, λίγο χάζι στα βιβλιοπωλεία, και ίσα πάνω για την κλινική να δω την ανιψιά.
Άστεγοι στο εσωτερικό ενός πεζοδρομίου, ξαπλωμένοι σε κάτι παπλώματα...μαυρίλα. Ένας σε αναπηρικό καροτσάκι με εμφανή τα πόδια του κομμένα, ζητιανεύει σιωπηρά. Κοιτάει κάπου αόριστα και πίνει τις τελευταίες σταγόνες του καφέ του.
Παντού άνθρωποι να περπατούν σκυθρωποί, κάποιοι βιαστικοί τρέχουν και δε δίνουν σημασία στα φανάρια. Κάποιοι απ`αυτούς κρατούν τιμόνι και κινητό...

Οκ αυτό ήταν.
Το ξέχασα κιόλας το βιντεάκι στο μετρό.
Ευτυχώς δεν ξέχασα τον προορισμό μου.
Περαστικά σου ανιψιά.