Επ`ώμου άρμ!
Παρουσιάστε αρμ!
Η πρώτη μου φορά σε στρατιωτική παρέλαση.
Φαντάρος στα 19, μην έχοντας καλά-καλά
ξεκαθαρίσει τι θέλω απ`τη ζωή μου.
Έχοντας από την πρώτη μέρα της θητείας μου
την ίδια απορία με τους υπόλοιπους φαντάρους,
"τι κάνω εδώ; 20 μήνες θα πάνε χαμένοι"...
Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρικάς,
την πρώτη φορά που πήγα κατασκήνωση
είχα έναν φόβο, μιαν αγωνία να την πω καλύτερα.
Είχα όμως την υποχρέωση να προσέχω την
μικρότερη, κατά 2 χρόνια, αδερφή μου
και γρήγορα αυτόν τον φόβο τον προσπέρασα.
Καλοκαίρι ήταν, είχα να συναναστραφώ με
άλλα, πολλά παιδιά, σε μια μεγάλη γκάμα
δραστηριοτήτων, οπότε ο καιρός πέρασε
ευχάριστα.
Με την ίδια προοπτική και ψυχολογία θυμάμαι
να παρουσιάζομαι φαντάρος μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Είχα έναν φόβο για το τι με περιμένει, αλλά
σύντομα βρήκα φίλους, παλιούς συμμαθητές,
έκανα μερικούς καινούργιους κι η αγωνία
ξεπεράστηκε.
Αυτό που δεν σταμάτησε να με "χαλάει"
ήταν η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων,
"ανωτέρων", που όριζαν, τρόπον τινά, τις
τύχες μας εκεί μέσα.
Χωρίς μορφωτικό υπόβαθρο στον τομέα
της ψυχολογίας και με άξεστο πολλές φορές
τρόπο έδιναν εντολές/διαταγές προς άμεση
εκτέλεση δίχως να δίνουν, σε καμία των
περιπτώσεων, κάποια εξήγηση.
Μόνο όταν κάποια στιγμή ένας φαντάρος
αντέδρασε με θυμό και κινήθηκε με επιθετικότητα
προς τον "ανώτερό" του άρχισαν κι οι υπόλοιποι
φαντάροι να αντιδρούν στα προστάγματα
του εξευτελισμού.
Ήταν χοντρή η λίμα που λείαινε τον χαρακτήρα μας...
Όταν είχε φθάσει ο εορτασμός της 28ης
Οκτωβρίου ήμουν πια στο τελείωμα της
ειδικότητάς μου, γεμάτος εμπειρία χαχα...αλλά
και πίκρα.
Είχε ήδη περάσει, η πιο βασανιστική
περίοδος και η απογοήτευση είχε χτυπήσει
κόκκινο.
Θυμάμαι να ετοιμάζομαι για την παρέλαση στο
Σύνταγμα με μισή καρδιά. Όσοι δεν συμμετείχαν
στην παρέλαση είχαν πάρει ήδη το εξοδόχαρτο
αφήνοντάς μας με τη σχετική καζούρα στην
μέση του όρχου.
Σύντομα ήρθαν τα REO, μας φόρτωσαν και πριν
καλά-καλά το καταλάβουμε είχαμε φτάσει στην
Ακρόπολη.
Ένα τελευταίο τσεκ, κράνος, μπαλάσκες, αρβύλες
και πήραμε θέση αναμονής για την παρέλαση.
Μας πλησίασε ο λοχαγός. Μας κοίταξε με ένα
βαθύ κρυσταλλωμένο βλέμμα πήρε μια ανάσα
και μας είπε:
"Κύριοι, σήμερα τιμούμε τους
Έλληνες ήρωες πολεμιστές, που αρνήθηκαν την
υποταγή στους Ιταλούς φασίστες του Μουσολίνι
κι έθεσαν τον εαυτόν τους στο βωμό της δικής μας
ελευθερίας.
Είστε, όπως κι αυτοί, κομμάτι της ιστορίας.
Υπηρετείτε την πατρίδα, διαφυλάσσετε την κυριαρχία των
εδαφών μας, την ασφάλεια του κράτους και συνεχίζετε
την ένδοξη ιστορία του.
Σήμερα είναι μια γιορτή κι όλος ο κόσμος θα σας
καμαρώσει. Αύριο ίσως χρειαστεί να κάνετε ότι και
οι ηρωικοί πρόγονοί μας.
Η Ελευθερία είναι το ύψιστο αγαθό του ανθρώπου!
Πατρίδα είναι η γη των προγόνων μας, της ιστορίας μας
και του μέλλοντός μας.
Ζήτω η Ελλάς.
Ζήτω η ελευθερία!"
Ξεκινήσαμε βηματισμό ακούγοντας τη μπάντα να μας δίνει το ρυθμό.
Θυμάμαι χειροκροτήματα, κόσμο πολύ, κόσμο
χαρούμενο, σημαιούλες στα χέρια παιδιών κι εμένα
να έχω ανακαλύψει για πρώτη φορά στη ζωή μου
πως είναι εκείνο το συναίσθημα που σε πνίγει
που σου φέρνει ένα τρέμουλο στα χείλη, δυο δάκρυα
στα μάτια...
...το συναίσθημα της (εθνικής) υπερηφάνειας.
Χρόνια πολλά Ελλάδα μου.
