Η Πρωτομαγιά μου
Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του `70 κι αρχές του `80, η ζωή μας στις φτωχικές γειτονιές του Περιστερίου, δεν είχε σχεδόν καμία διαφορά από τη ζωή στην επαρχία. Ήμασταν παιδιά του δρόμου, ελευθέρας βοσκής, αλάνια, αλήτες, άγρια λουλούδια του βουνού που έλεγε και μια γιαγιά γειτόνισσα. Το παιχνίδι μας ήταν πάντα στο δρόμο! Στο σπίτι βρισκόμασταν για να φάμε, να κοιμηθούμε ή να διαβάσουμε... Όταν δεν είχαμε σχολείο περιττό να σας πω τι γινόταν. Ο κακός χαμός!
Δε θα σας αναλύσω τα παιχνίδια που κάναμε, η αλήθεια είναι πως ήταν πολλά, κάποια τα έχω γράψει σε προηγούμενα κείμενα, αλλά μιας κι είναι Πρωτομαγιά θυμήθηκα ένα ωραίο έθιμο.
Παραμονή Πρωτομαγιάς η συμμορία ετοίμαζε το σχέδιο "Εσπεράντο"!! Το όνομα "Εσπεράντο" το είχαμε βρει από ένα παγωτό. Εμείς βέβαια το χρησιμοποιούσαμε κατά κόρον ως παρασύνθημα για να μαζευτούμε όλοι οι αλητάμπουρες, όταν σουρούπωνε, ώστε να ξεκινήσουμε τη βραδινή μας περιπέτεια. Συνήθως αυτή η περιπέτεια ήταν η "παράνομη δράση" που είχε ως στόχο το αυθαίρετο και παρατεταμένο ομαδικό χτύπημα των κουδουνιών στις πολυκατοικίες. Δεν φαντάζεστε πόσο αστείο ήταν να ακούγονται ένα κάρο φωνές από το θυροτηλέφωνο μπερδεμένες κι άστατες να ρωτάνε ποιος είναι ή να πιάνουν μεταξύ τους κουβέντα! Τρεχάλα εμείς ως θριαμβευτές δια της βοής γελώτων! (Η τρεχάλα ήταν πάντα το κερασάκι στην τούρτα) Τσογλάνια με όλη τη σημασία της λέξεως χαχαχα.
Η παρέα το λεπόν, παραμονή Πρωτομαγιάς, έκανε ανίχνευση και καταγραφή ανθέων εις τους κήπους της γειτονιάς, ποιας γειτονιάς, θα έλεγα κι ακόμα παραπέρα!
"Κατασκοπία" όπως την αποκαλούσε ο Μπάμπης, ο πιο πλακατζής κι εύστροφος της παρέας. Σημειώναμε το είδος και την ποσότητα. Να γίνει καλή μοιρασιά. Υπολογίζαμε βέβαια κι ότι άλλο θα μαζεύαμε από τα χωράφια- που τότε υπήρχαν πολλά- δηλαδή αγριολούλουδα και πρασινάδες που χρειαζόταν για να "γεμίσει" το στεφάνι. Φελιζόλ δεν υπήρχε, εγώ τουλάχιστον δεν το θυμάμαι τόσο, όσο θυμάμαι πως κάναμε το σκελετό του στεφανιού με βίτσες...ξέρετε...τα κλωνάρια...που τρώγαμε και τις ψιλές μας χαχαχα!!
Όταν πια νύχτωνε κι είχαμε καταγράψει τη λεία μας ξεκινούσαμε το "μάδημα". Η δράση μας περιελάμβανε κι αυλές των σπιτιών μας αλλά αυτό δεν ήταν ανασταλτικός παράγοντας ούτε προκαλούσε εναντίωση στο έθιμο. Βέβαια τηρούσαμε κάποιες αρχές και κανόνες για να μην ξεφεύγουμε. 1)Ποτέ δεν κόβαμε όλα τα λουλούδια από τους κήπους,2) ούτε τα μπουμπούκια.3)Τα αδέρφια δεν μαζεύανε λουλούδια για ιδίαν χρήση και ξεχωριστά, αλλά για την οικογενειακή τους! (όπως ήταν το προβλεπόμενο για όλον τον κόσμο).4)Δεν καταστρέφαμε πόρτες ή γενικά ξένη περιουσία προκειμένου να εισέλθουμε στις αυλές. Όποια πόρτα ήταν κλειδωμένη δεν μπαίναμε, σπανίως αν υπήρχε εύκολη πρόσβαση από αλλού τότε ναι, τρυπώναμε.
Τι να λέμε βρε παιδιά, όμορφα χρόνια, με αγνότητα και φιλικότητα, και προπάντων αγάπη, αγνή καθαρή αγάπη. Για φανταστείτε το...και τώρα κάντε μια αναγωγή με τα σημερινά δεδομένα...να κλάψω; Κλαίω.
Κανείς από τα θύματά μας δεν κάκιωνε, γιατί ήταν το έθιμο και το γνώριζαν...Το ίδιο έκαναν κι εκείνοι όταν ήταν παιδιά.
Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, οι γείτονές μας, την άλλη μέρα μας έλεγαν την καλημέρα τους χαμογελώντας πονηρά και μοίραζαν απλόχερα ευχές για το καλό του μήνα.
Οι ίδιοι γείτονες- νέοι και γέροι- μαζευόμασταν του Άι-Γιάννη και πηδούσαμε πάνω απ`τη φωτιά που φτιάχναμε με τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια...
Καλό μήνα αδέρφια.
