Ποια μουσική να έπαιζε τάχα μου
σε κάθε στίχο που γραφόταν;
Ποια μελωδία έδινε δύναμη στα χέρια του μυαλού
να σκάψουν πιο βαθιά στο νόημα μιας σκέψης;
Ποια μοναξιά να έκλαιγε
σαν έδινε λέξεις σε ένα ποίημα;
Ποια λαχτάρα για μια συγχώρεση
να γέμιζε με αλκοόλ
το κοντόχοντρο κρυστάλλινο ποτήρι της;
Ποια ελπίδα έχει τη δύναμη
να δίνει ζωή
στο σώμα μιας πένας που χορεύει
τόσο αρμονικά
πάνω στον πάγο μιας σελίδας;
Ποια απογοήτευση δίνει υπόσχεση
πως αν της γράψεις μια φορά
εκείνη θα σε θυμάται
και θα σου στέλνει γράμματα
μέχρι το τέλος...;
Ποια μνήμη γεννάει την αγάπη
που γεννάει τις εικόνες
που γεννούν τα αισθήματα
που γεννούν τον άνθρωπο;
All rights reserved
2013
Ioannis Doukiris
