Από μικρό παιδί που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα ένα θέμα με τον ανταγωνισμό. Ήθελα να είμαι σε όλα πρώτος. Ο πιο μάγκας, ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο καλός ζωγράφος, ο πιο καλός σκακιστής, ο πιο καλός ποδοσφαιριστής...αρρώστια μιλάμε. Δε θυμάμαι κάποιον να με ωθεί προς σ`αυτήν την κατεύθυνση, το είχα στη φύση μου να κοντράρομαι με όλους και για όλα. Θυμάμαι κάποια στιγμή, κι ευτυχώς σε αρκετά μικρή ηλικία, αυτός ο εγωισμός και η ανταγωνιστικότητά μου, με απομάκρυναν από τους φίλους μου και τη συμμετοχή μου στα παιχνίδια τους.
Έβγαιναν ο Κώστας κι ο Βασίλης με τη μπάλα τους και φώναζαν τους υπόλοιπους για μονότερμα. Όταν τους ρώταγα αν θα με έπαιζαν μου απαντούσαν: " Εμείς δε μπορούμε να παίξουμε τόσο καλά, θα μας νικήσεις.." κι εγώ για να μη χάσω τους φίλους μου έπαιζα τερματοφύλακας.
Θυμάμαι να παίζουμε χαρτάκια- αυτά της Καρουζέλ- και να αναγκάζομαι να τα δίνω πίσω αυτά που κέρδιζα για να σταματήσει ο Νικόλας να κλαίει όταν τα έχανε. Τρέχαμε όλα τα αγόρια την κατηφοριά της οδού Φολόης κι άφηνα τον Αλέκο να ξεκινάει λίγο νωρίτερα για να βγαίνει πρώτος κι εγώ δεύτερος...να μη στεναχωριέται κανείς με τα σερί νικών μου. Κι έπειτα σταμάτησα να παίζω σκάκι γιατί ο Άρης που είχαμε στην αρχή μια κόντρα ξεκίνησε να διαβάζει βιβλία με σκακιστικά συστήματα γνωστών της εποχής σκακιστών για να μπορεί να με κερδίσει...ε, και τα κατάφερε. Αργότερα σταμάτησα και να ζωγραφίζω...μείον ένας ακόμα ανταγωνισμός κι όλοι μέναμε αγαπημένοι.
Κάπως έτσι μετά θυμάμαι στην τάξη ήμουν ο αντιπρόεδρος ή ο ταμίας, ή και τίποτα αν έβλεπα πως ήταν πολλοί οι ενδιαφερόμενοι. Ηρέμησα. Peace of mind που λένε εύστοχα κι οι Αμερικάνοι...χμμ ή οι Άγγλοι; Ναι καλά, τέλος πάντων.
Θυμάμαι όταν ήμουν στα 15 έτρεξα στο γύρο του Περιστερίου, παιδί με αντοχές και καλογυμνασμένο, έφυγα γρήγορα στις πρώτες θέσεις. Είδα κάποια στιγμή κόσμο και νόμιζα πως φτάναμε στον τερματισμό κι άνοιξα λιγάκι. Τσουπ, μου πετάγεται ένας πιτσιρικάς από ένα αυτοκίνητο κι αρχίζει να τρέχει δίπλα μου. Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία, νόμιζα πως ήθελε απλά να συμμετάσχει για λίγο και να χαβαλεδιάσει. Όταν εξακολούθησε να τρέχει δίπλα μου, αισθάνθηκα τα πόδια μου να λυγίζουν από την υπερένταση. Ο τερματισμός ήταν 3 χιλιόμετρα αργότερα κι εγώ ήδη είχα εξαντλήσει τις δυνάμεις μου. Δε φαντάζεστε πόσο πείσμωσα και πίεσα τον εαυτό μου να κρατήσω ως το τέλος. Έτρεξα προσπαθώντας μάταια να προσπεράσω τον μικρό λωποδύτη. Όταν μπήκαμε θυμάμαι στο γήπεδο του Ατρομήτου ο κόσμος χειροκροτούσε εκείνον το θρασύ κλεφτάκο. Τερματίσαμε και για 15 λεπτά προσπαθούσα να βρω τις ανάσες μου, να μην αφήσω να με πνίξει το κλάμα της αδικίας και να μπορέσω να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο.
Τι ειρωνεία, χωρίς να έχω προλάβει να βρω το δίκιο μου είχαν ήδη χαράξει το όνομά μου στο μετάλλιο του δεύτερου νικητή και ακουγόταν το όνομά μου στα μεγάφωνα. Ούτε κλάμα, ούτε γκρίνια, ούτε κάποιο άλλο κακό συναίσθημα υπήρξε εκείνη τη στιγμή, παρά μόνο υπερηφάνεια. Ναι ρε μάγκα, ήρθα δεύτερος πίσω από αυτόν που κλαίει,ζηλεύει και κλέβει για να είναι πρώτος.
Κάπως έτσι πήγε μετά και με το ποδόσφαιρο, όσο έπαιξα, έπαιξα χωρίς να έχω πια το πνεύμα του ανταγωνισμού και το μόνο που ήθελα ήταν να συμμετέχω στο παιχνίδι και να βοηθάω την ομάδα.
Από κείνη την εποχή κι έκτοτε σταμάτησα να προσπαθώ να βγω πρώτος ή δεύτερος αλλά δε σταμάτησα ποτέ να παλεύω και να αγωνίζομαι.
Πιστέψτε με αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία από κάθε πρωτιά.
Μη σταματήσετε ποτέ να αγωνίζεστε!!
Υ.Γ. Κάποια στιγμή μπορεί βέβαια να χρειαστεί να με κοντράρεις...γι αυτό κανόνισε να έχεις κάνει καλή προπόνηση,χαχα!
Έβγαιναν ο Κώστας κι ο Βασίλης με τη μπάλα τους και φώναζαν τους υπόλοιπους για μονότερμα. Όταν τους ρώταγα αν θα με έπαιζαν μου απαντούσαν: " Εμείς δε μπορούμε να παίξουμε τόσο καλά, θα μας νικήσεις.." κι εγώ για να μη χάσω τους φίλους μου έπαιζα τερματοφύλακας.
Θυμάμαι να παίζουμε χαρτάκια- αυτά της Καρουζέλ- και να αναγκάζομαι να τα δίνω πίσω αυτά που κέρδιζα για να σταματήσει ο Νικόλας να κλαίει όταν τα έχανε. Τρέχαμε όλα τα αγόρια την κατηφοριά της οδού Φολόης κι άφηνα τον Αλέκο να ξεκινάει λίγο νωρίτερα για να βγαίνει πρώτος κι εγώ δεύτερος...να μη στεναχωριέται κανείς με τα σερί νικών μου. Κι έπειτα σταμάτησα να παίζω σκάκι γιατί ο Άρης που είχαμε στην αρχή μια κόντρα ξεκίνησε να διαβάζει βιβλία με σκακιστικά συστήματα γνωστών της εποχής σκακιστών για να μπορεί να με κερδίσει...ε, και τα κατάφερε. Αργότερα σταμάτησα και να ζωγραφίζω...μείον ένας ακόμα ανταγωνισμός κι όλοι μέναμε αγαπημένοι.
Κάπως έτσι μετά θυμάμαι στην τάξη ήμουν ο αντιπρόεδρος ή ο ταμίας, ή και τίποτα αν έβλεπα πως ήταν πολλοί οι ενδιαφερόμενοι. Ηρέμησα. Peace of mind που λένε εύστοχα κι οι Αμερικάνοι...χμμ ή οι Άγγλοι; Ναι καλά, τέλος πάντων.
Θυμάμαι όταν ήμουν στα 15 έτρεξα στο γύρο του Περιστερίου, παιδί με αντοχές και καλογυμνασμένο, έφυγα γρήγορα στις πρώτες θέσεις. Είδα κάποια στιγμή κόσμο και νόμιζα πως φτάναμε στον τερματισμό κι άνοιξα λιγάκι. Τσουπ, μου πετάγεται ένας πιτσιρικάς από ένα αυτοκίνητο κι αρχίζει να τρέχει δίπλα μου. Στην αρχή δεν του έδωσα σημασία, νόμιζα πως ήθελε απλά να συμμετάσχει για λίγο και να χαβαλεδιάσει. Όταν εξακολούθησε να τρέχει δίπλα μου, αισθάνθηκα τα πόδια μου να λυγίζουν από την υπερένταση. Ο τερματισμός ήταν 3 χιλιόμετρα αργότερα κι εγώ ήδη είχα εξαντλήσει τις δυνάμεις μου. Δε φαντάζεστε πόσο πείσμωσα και πίεσα τον εαυτό μου να κρατήσω ως το τέλος. Έτρεξα προσπαθώντας μάταια να προσπεράσω τον μικρό λωποδύτη. Όταν μπήκαμε θυμάμαι στο γήπεδο του Ατρομήτου ο κόσμος χειροκροτούσε εκείνον το θρασύ κλεφτάκο. Τερματίσαμε και για 15 λεπτά προσπαθούσα να βρω τις ανάσες μου, να μην αφήσω να με πνίξει το κλάμα της αδικίας και να μπορέσω να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο.
Τι ειρωνεία, χωρίς να έχω προλάβει να βρω το δίκιο μου είχαν ήδη χαράξει το όνομά μου στο μετάλλιο του δεύτερου νικητή και ακουγόταν το όνομά μου στα μεγάφωνα. Ούτε κλάμα, ούτε γκρίνια, ούτε κάποιο άλλο κακό συναίσθημα υπήρξε εκείνη τη στιγμή, παρά μόνο υπερηφάνεια. Ναι ρε μάγκα, ήρθα δεύτερος πίσω από αυτόν που κλαίει,ζηλεύει και κλέβει για να είναι πρώτος.
Κάπως έτσι πήγε μετά και με το ποδόσφαιρο, όσο έπαιξα, έπαιξα χωρίς να έχω πια το πνεύμα του ανταγωνισμού και το μόνο που ήθελα ήταν να συμμετέχω στο παιχνίδι και να βοηθάω την ομάδα.
Από κείνη την εποχή κι έκτοτε σταμάτησα να προσπαθώ να βγω πρώτος ή δεύτερος αλλά δε σταμάτησα ποτέ να παλεύω και να αγωνίζομαι.
Πιστέψτε με αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία από κάθε πρωτιά.
Μη σταματήσετε ποτέ να αγωνίζεστε!!
